Ο παιδεραστής από την Κρήτη που αποφυλακίστηκε έχοντας εκτίσει ένα μόνο μέρος της ποινής που του επιβλήθηκε δεν είναι η πρώτη και ούτε φυσικά θα είναι η τελευταία τέτοια περίπτωση.
Εφόσον το νομικό μας πλαίσιο είναι τέτοιο που δίνει τη δυνατότητα σε όλους( υπό κάποιες προϋποθέσεις) να βγουν από τη φυλακή μη έχοντας εκτίσει ολόκληρη την επιβληθείσα ποινή ,είναι επόμενο ότι θα ξαναγίνουμε στο «ίδιο έργο θεατές».
Και κάθε φορά θα κάνουμε τις ίδιες και τις ίδιες συζητήσεις και θα εκφράζουμε τις ίδιες απορίες για το πώς είναι δυνατόν να αφήνονται νωρίτερα ελεύθερα, άτομα που έχουν τελέσει τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα. Και μάλιστα κατ´ επανάληψη. Όπως ο συγκεκριμένος που κρίθηκε ένοχος για παιδεραστία σε βάρος 36 παιδιών.
Που ναι μεν δεν τους αφαίρεσε την ζωή, «δολοφόνησε» όμως την ψυχή τους «πληρώνοντας» με 8 μόνο χρόνια εγκλεισμού.
Άραγε η δολοφονία της ψυχής ενός ανήλικου είναι ένα έγκλημα λιγότερο σοβαρό από αυτό της αφαίρεσης ζωής;
Κατά τη γνώμη μου όχι.
Και για αυτό αναρωτιέμαι: Γιατί για τους παιδεραστές, όσες αλλαγές κι αν έχουν γίνει στους κώδικες, ουδέποτε προβλέφθηκε η ποινή των ισοβίων;
Άννα Κανδύλη
