Κατανοούμε και δη στον υπερθετικό βαθμό την καταφυγή του κ. Χρυσοχοΐδη στην προσφιλή για τον ίδιο τακτική της επικήρυξης ατόμων που τις πράξεις τους προσβάλλουν το δημόσιο αίσθημα περί της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας, ακόμα και της αισθητικής.
Είναι όμως ορθή η μέθοδος αυτή και δεν εννοούμε ως προς το αποτέλεσμα, αλλά ως καθεαυτό όπλο αντιβίας και αντιαισθητικής σε μία ευνομούμενη δημοκρατία;
Μάλλον όχι, καθώς στην αυθαιρεσία και στην ανοησία η απάντηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι η κατασκευή κυνηγών κεφαλών και σ’ ένα κακέκτυπο νοοτροπίας άγριας δύσης.Η απάντηση είναι έρευνα, μεστή και συγκροτημένη, προκειμένου όλοι όσοι προσέβαλαν πρώτα και κύρια τους εαυτούς τους, να οδηγηθούν ως “αποψυχιστές” με την ας μας επιτραπεί η εννοιολογικά σολοικιστική αναγωγή της λέξης σε αυτή του αποκεφαλισμού στην ορθόδοξη οδό της δικαστικής κριτικής και κρίσης.
Άλλωστε, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ουδέποτε οι επικηρύξεις προσέφεραν στο παρελθόν θετικό αποτέλεσμα ως προς την διαπίστωση της παρουσίας στο τόπο του εγκλήματος των ύποπτων διάπραξης τους. Αντιθέτως. Η διεκδίκηση των λύτρων, δημιούργησε από θολό έως σκοτεινό παρασκήνιο, στις σκιές του οποίου αναμίχτηκαν αξιωματικοί της ΕΛΑΣ και με την χρήση ψευδεπίγραφων μαρτύρων, να “διαμελίσουν” τα λύτρα προς ίδιον όφελος.Ή μήπως κάνουμε λάθος;
Κάπως έτσι ντρόπιασαν κι ατίμασαν την έννοια της λαϊκής ευαισθησίας απέναντι σε μία πράξη που προκάλεσε αποδοκιμασία κι αποτροπιασμό, ακόμη κι όταν η ατίμωση παρέμεινε στην αφάνεια και στις μαύρες πτυχές του ζοφερού παρασκηνίου.
Του Γιώργου Καραϊβάζ – bloko.gr
