Για άγνοια νόμου και αυθαιρεσία από αστυνομικά όργανα κάνει λόγο η Ένωση Ποινικολόγων και Μαχόμενων Δικηγόρων, μετά από σειρά καταγγελιών και παραπόνων που έχει δεχθεί. Για το θέμα η Ένωση θα ενημερώσει στις συναντήσεις που θα έχει τον Εισαγγελέα του Αρείου και την προϊσταμένη της Εισαγγελίας Εφετών Πειραιά.
«Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει αποδέκτες καταγγελιών και παραπόνων συναδέλφων, για αυθαίρετες και παράνομες συμπεριφορές αστυνομικών οργάνων, που μάλιστα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν τα συγκεκριμένα όργανα προστασίας του πολίτη, απλά γνώριζαν το νόμο και ειδικότερα τα δικαιώματα του πολίτη και του συνηγόρου του, στη νομικά «θολή» για τα περισσότερα από αυτά, χρονική περίοδο μεταξύ προσαγωγής και σύλληψης, αλλά και μετά από αυτήν» επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Όπως μάλιστα αναφέρεται θα συντάξει και εκδώσει στο άμεσο μέλλον, έναν πρακτικό οδηγό δικαιωμάτων κατηγορουμένων και διαδικασιών συνηγόρων, από την προσαγωγή μέχρι την σύλληψη αλλά και μετά από αυτήν. «Πέραν των συνηγόρων, θα ζητήσουμε από το αρμόδιο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, να διανεμηθεί, προς αποφυγή τέτοιων φαινομένων στο μέλλον, στις κατά τόπους αστυνομικές αρχές της χώρας» σημειώνει.
Αρνήθηκαν σε συνήγορο να δει μόνος τον εντολέα του
Η Ένωση παραθέτει και μία πρόσφατη καταγγελία του δικηγόρου Γεωργίου Γκούσκου σχετικά με τη συμπεριφορά των αστυνομικών. Όπως λέει ο κ. Γκούσκος σε αυτήν:
«…Προ ημερών κλήθηκα ως συνήγορος να επισκεφτώ σε ΑΤ (τα στοιχεία διαθέσιμα) κρατούμενο εντολέα μου, προκειμένου να προετοιμάσουμε υπεράσπιση του, αφού απολογείτο την επομένη ενώπιον Ανακριτή.
Έφτασα στο ΑΤ, ζήτησα να δω τον εντολέα μου, επέδειξα ταυτότητα ΔΣΑ και μου είπαν ότι μπορώ να τον δω και να μιλήσω μόνο εντός του κρατητηρίου, κάτι που προφανώς δεν είναι νόμιμο, αλλά συνήθως (και κακώς) αποδεχόμαστε στα πλαίσια της συνεργασίας που θέλουμε να επιδεικνύουμε με τα αστυνομικά όργανα, για να κάνουμε χωρίς αντεγκλήσεις και προβλήματα τη δουλειά μας και για να μη βρουν τα όργανα «κάποιο μπελά», αν τυχόν συμβεί κάτι, λόγω της υποστελέχωσης, της έλλειψης αναγκαίων χώρων επικοινωνίας και άλλων παθογενειών του συστήματος.
Ξεκινώ να μιλήσω με τον εντολέα μου και πάνω από το κεφάλι μου, αναπνέει στ’ αυτί μου κυριολεκτικά αστυνομικός, ο οποίος μου απαγορεύει να μιλήσω μόνος μαζί του. Διαμαρτύρομαι. Ο αστυνομικός μου απαντά ότι δεν μπορεί να μας αφήσει μόνους, δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και ζητώ να δω την υπεύθυνη Αξιωματικό Υπηρεσίας.
Της αναφέρω ότι είναι νόμιμο δικαίωμα του εντολέα μου (και δικό μου) να μιλήσουμε μόνοι μας για την απολογία της επομένης ημέρας, ότι υπάρχει δικηγορικό απόρρητο καθώς και ότι και η συνεννόηση του κατηγορούμενου με τον συνήγορο του, είναι ιερό δικαίωμα και πρέπει να γίνεται απρόσκοπτα (ακόμα και το επισκεπτήριο στις φυλακές δεν παρακολουθείται), για να λάβω την αδιανόητη, εξοργιστική και προσβλητική (για μένα αλλά και για κάθε συνήγορο, που θα ήθελε να ασκήσει νόμιμα τα δικαιώματα του κατά την υπηρεσία της) απάντηση της, «Κύριε, απαγορεύεται να μείνετε μόνος, που ξέρω εγώ αν δίνετε πληροφορίες στον κρατούμενο για το κτίριο, για να τον βοηθήσετε να αποδράσει;».
Μόλις συνήλθα από την έκπληξη, χαμογελώντας, διότι μόνο ως αστείο, μπορούσα να εκλάβω τα παραπάνω, άρχισα και πάλι ήρεμα και εκπαιδευτικά, όσο γινόταν και μου επέτρεπε, να της εξηγώ την ΕΣΔΑ, το Σύνταγμα, τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αλλά και τον Σωφρονιστικό, τις σχετικές γνωμοδοτήσεις του ΑΠ, αλλά και τις εγκυκλίους του Αρχηγείου της Αστυνομίας, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα αφού το εν λόγω όργανο, οχυρωμένο πίσω από την εξουσία και την άγνοια της, συνέχιζε να ανταπαντά με τον ίδιο και χειρότερο αγενή και προσβλητικό τρόπο, φωνάζοντας (στα όρια της υστερίας), συμπεριφορά της που είχε ως αποτέλεσμα να επιληφθεί, ο Διοικητής του εν λόγω Α.Τ., ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε, το αίτημα μου και τον λόγο του διαπληκτισμού, μου ζήτησε αμέσως συγνώμη ο άνθρωπος, επέπληξε την αστυνομικό και επέτρεψε να δω και συνομιλήσω με εντολέα μου (όπως είχα νόμιμο δικαίωμα) μόνος μου.
Έτσι ολοκλήρωσα την (χωρίς παρεμβάσεις και τρίτους) επικοινωνία μου με τον εντολέα μου, πλην όμως, η εν λόγω αστυνομικός υπηρεσίας, αρνήθηκε κατά την αποχώρηση μου να με δει (έβαλε άλλον για τα τυπικά), ενώ κατά την αποχώρηση μου την άκουσα από το παράθυρο του γραφείου της να με αποκαλεί σε συνάδελφο της «χασοδίκη», προφανώς για να αποκαταστήσει στα μάτια του, τη επίπληξη που είχε δεχτεί λίγο πριν εξ αιτίας μου, από τον προϊστάμενο της.
Από αυτή την προσωπική μου ιστορία το συμπέρασμα που αποκόμισα είναι ότι πολλά αστυνομικά όργανα εκπαιδεύονται μόνο στην καταστολή, έχοντας παντελή άγνοια για το νόμο και τα δικαιώματα των πολιτών και των συνηγόρων τους, των οποίων έπρεπε να είναι θεματοφύλακες.
Δεν γνωρίζουν, δεν μαθαίνουν και κυρίως δεν ενδιαφέρονται ούτε να μάθουν, ούτε να βελτιωθούν όταν κάνουν λάθος, θεωρώντας ότι τους φτάνουν όσα γνωρίζουν για να ασκήσουν την εξουσία τους, νόμιμη ή όχι, με υποκειμενικά εγωιστικά και άλλα συμπλεγματικά της παιδικής τους ηλικίας κριτήρια.
Η θέση όμως και αρμοδιότητες των αστυνομικών οργάνων, ειδικά ενός υπευθύνου αξιωματικού υπηρεσίας, είναι ιδιαίτερα σημαντική και μπορεί να επιλύσει, ή να πυροδοτήσει αρνητικά στη βάρδια του, σε μεγάλο βαθμό, μια απλή οικογενειακή υπόθεσης, να διαχειριστεί μια σοβαρή κρίση, αλλά ακόμα και να καθορίσει σημαντικά την εξέλιξη μιας απλής η σοβαρής (κακουργηματικής) ποινικής υπόθεσης.
Και γι’ αυτή τη δουλειά απαιτείται γνώση, υπευθυνότητα, επαγγελματισμός και σεβασμός. Η εξουσία που της έχει ανατεθεί, απαιτεί να μιλά ευγενικά και να συμπεριφέρεται νόμιμα, ούτε να φωνάζει ούτε να παρανομεί, ούτε να «τα παίρνει προσωπικά». Σε κάθε δε περίπτωση, άγνοια νόμου δεν συγχωρείται».
