Αναδημοσίευση από το athens.indymedia:
Στηρίζουμε ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα το κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αναρχικών για την αντικρατική πορεία στις 18 Ιανουαρίου 2020. Σε μια περίοδο
που η παγκόσμια οικονομική κρίση καλά κρατεί, με τις πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης αφενός να μην έχουν οδηγήσει σε διέξοδο 12 χρόνια μετά το 2008 για την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφετέρου να έχουν ισοπεδώσει λαούς και κοινωνίες, σε μια περίοδο που οξύνεται η διεθνής γεωστρατηγική σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τους συμμάχους τους μετά και την έναρξη του πολέμου ΗΠΑ-Ιράν, ενώ το ελληνικό κράτος αφενός συνεχίζει ακάθεκτο την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και αφετέρου με την καταστολή επιχειρεί να ισοπεδώσει ό, τι έχει απομείνει, εμείς ως αγωνιστές οφείλουμε να απαντήσουμε. Οφείλουμε να απαντήσουμε στο ψεύδος της κρατικής προπαγάνδας που μιλά για “μεταμνημονιακή” εποχή και για “επιστροφή στην κανονικότητα”. Μια προπαγάνδα που ξεκίνησε η κυβέρνηση Σύριζα μετά το τέλος της οικονομικής στήριξης των δανειστών τον Αύγουστο του 2018 (3ο μνημόνιο) που το βάφτισε ως έξοδο της χώρας από τα “μνημόνια”. Όμως αυτό δεν σημαίνει διόλου την κατάργηση των “μνημονίων” ούτε των επαχθών μέτρων λιτότητας ούτε ότι καταργήθηκε η κηδεμονία-επιτροπεία των δανειστών και οι επαχθείς όροι της πρώτης μητρικής σύμβασης του 2010 που επέβαλε την υποθήκευση της χώρας και της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές για να πληρωθεί το χρέος, η οποία είτε μπορεί να εκποιηθεί αν υπάρξει αδυναμία πληρωμής του χρέους στο μέλλον είτε να ιδιωτικοποιηθεί όπως προβλέπουν οι όροι των δανειακών συμβάσεων.
Η προηγούμενη κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ φρόντισε άλλωστε, με το 4ο ‘‘μνημόνιο’’ την επιμήκυνση πληρωμής του χρέους ως το 2070 τουλάχιστον, πράγμα που σημαίνει ότι η συνθήκη δουλοπαροικίας και υποτέλειας της χώρας στους δανειστές και οι όροι των “μνημονίων” θα ισχύουν για δεκαετίες και αυτό δεσμεύει όλες τις επόμενες κυβερνήσεις, αλλά και φορτώνει τις επόμενες και αγέννητες γενιές με την πληρωμή ενός δυσβάστακτου χρέους που είναι στην ουσία αδύνατο να αποπληρωθεί. Για αυτό και τα ‘‘μνημόνια’’ θα είναι μια μόνιμη συνθήκη για την χώρα και την κοινωνία. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η πείνα, οι εξώσεις και οι άστεγοι, οι μόνιμα άνεργοι, οι θάνατοι από φτώχεια και αρρώστιες, οι αυτοκτονίες θα είναι μόνιμο καθεστώς όπως και η διάλυση του κοινωνικού ιστού και ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Όσο θα υπάρχει χρέος θα είμαστε αλυσοδεμένοι. Χρέος μας είναι να απαντήσουμε σε όλα αυτά αλλά και στις αυταπάτες που υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα και που πιθανόν εξακολουθούν να υπάρχουν και τώρα για την επιλογή του “μικρότερου κακού” τόσο στην κοινωνία όσο και στον χώρο μας αφού αρκετοί μιλούν σήμερα για την “κακιά ακροδεξιά ΝΔ” που διαδέχτηκε τον Σύριζα. Όμως όπως λέει και το πάντα κλασικό και διαχρονικό σύνθημα των αναρχικών “ίδια είναι τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά”. Οφείλουμε να απαντήσουμε με όρους κινήματος, με όρους ενός πραγματικού επαναστατικού κινήματος. Η πορεία της 18ης Ιανουαρίου θα μπορούσε να είναι ευκαιρία έτσι ώστε να συγκροτηθεί ένας πολιτικός κινηματικός φορέας που αφενός να επεξεργαστεί θέσεις και προτάσεις για ένα επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και αφετέρου να έχει μια δράση που να προωθεί τη ρήξη, την ανατροπή, την κοινωνική επανάσταση. Οφείλουμε να βάλουμε τις βάσεις έτσι ώστε να υπερβούμε την κοινωνική ήττα που ήταν αποτέλεσμα της αποτυχίας της κοινωνικής εξέγερσης του 2010-2012 να ανατρέψει τις Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης, τα γνωστά “μνημόνια”.
Την περίοδο 2010-2012 δεν υπήρξε μια κοινή πολιτική συνείδηση από μια οργανωμένη πολιτική δύναμη ή αλλιώς από ένα επαναστατικό κίνημα για την αναγκαιότητα να επιχειρηθεί η ρήξη και η ανατροπή του καθεστώτος και να προχωρήσει σε μια επανάσταση μέσα σε μια ευνοϊκή για μας συγκυρία όπου το σύστημα κλυδωνιζόταν επικίνδυνα λόγω της κρίσης και της απειλής χρεοκοπίας το 2010 και όπου υπήρχε η κοινωνική εξέγερση κατά των συμβάσεων δανεισμού με τις ταραχές και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας κατά την πολιορκία του κοινοβουλίου από χιλιάδες λαού. Όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, για να επιχειρηθεί μια επανάσταση πέρα από τις ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες που κατά τη γνώμη μας τις είχαμε (κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια, κοινωνική απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος από την κοινωνική πλειοψηφία), προϋποθέτει την ύπαρξη συγκροτημένων θέσεων και προτάσεων για μια κοινωνική οργάνωση που θα αντικαταστήσει το υπάρχον, το κράτος και το κεφάλαιο. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε και εξακολουθεί να μην υπάρχει και τώρα.
Η επιβολή του “μνημονίου” και η κρίση αντιμετωπίστηκαν επιφανειακά ως “καλή αφορμή για ωραία εξεγερσιακά γεγονότα” και χάθηκε η ουσία αυτής της κορυφαίας για τον τόπο ιστορικής περιόδου που θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε ως εξής: Η χώρα εισήλθε σε ένα οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικό αδιέξοδο που η υπέρβασή του ήταν αδύνατο να γίνει από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή οποία δεν ήταν διαθέσιμη να προχωρήσει σε καθολική ρήξη με τους δανειστές και κατ’ επέκταση με το πολιτικο-οικονομικό σύμπλεγμα εξουσίας συνολικά. Προκειμένου να γίνει άμεσα κατανοητή αυτή η συνθήκη, προϋπέθετε την βαθιά κατανόηση των ιστορικών γεγονότων που τη συνόδευαν. Και προκειμένου να μπορεί να διεξαχθεί μια αποτελεσματική δράση που να δίνει διέξοδο στο αδιέξοδο που είχε επέλθει ο τόπος, προϋπέθετε ένα κατανοητό και κοινωνικοποίησιμο πολιτικό σχέδιο κοινωνικής μετάβασης έξω από το καταστροφικό πλαίσιο που επέβαλε η οικονομική και πολιτική εξουσία με τις συμβάσεις δανεισμού. Με δύο λόγια προϋπέθετε την ύπαρξη ενός σχεδίου για έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Τα αποτελέσματα της ήττας του 2010-2012 φάνηκαν το αμέσως επόμενο διάστημα κυρίως με την ανάληψη της κρατικής εξουσίας από τον Σύριζα το 2015. Σε μια εποχή κοινωνικής ειρήνης και ύφεσης των κοινωνικών αγώνων αρκετοί “επένδυσαν” πολιτικά στον Σύριζα γιατί ήλπιζαν ότι η διακυβέρνηση Σύριζα θα δημιουργούσε συνθήκες ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση (βλ. δημοψήφισμα το 2015), ή προσβλέπανε σε μια άμβλυνση της κρατικής καταστολής. Παράλληλα είχαμε το φαινόμενο ότι ενώ η εποχή λόγω της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου και παρά την ήττα και την οπισθοχώρηση των κοινωνικών αγώνων μετά το 2012, απαιτεί όξυνση της αγωνιστικής δράσης, στην πραγματικότητα έχουμε μια αγωνιστική ύφεση και εσωστρέφεια. Και αυτό δεν δικαιολογείται λόγω της γενικότερης κοινωνικής παραίτησης γιατί άλλωστε ο ρόλος των αγωνιστών είναι να πηγαίνουν κόντρα στις συνθήκες ήττας και ηττοπάθειας. Ενώ ζούμε μια από τις χειρότερες εποχές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου που μαστίζεται από την διάλυση του κοινωνικού ιστού, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών κομματιών ως αποτέλεσμα των μνημονίων και της μεγάλης και πρωτοφανούς κοινωνικής ληστείας που αυτά συνεπάγονται, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει όξυνση της αγωνιστικής δράσης σε όλα τα επίπεδα, αντιθέτως επικρατεί οπισθοχώρηση και ηττοπάθεια. Τα λάθη της προηγούμενης περιόδου προετοίμασαν το έδαφος και τις συνθήκες της επόμενης. Η ιστορική αβλεψία και το χάσιμο μιας ιστορικής ευκαιρίας το 2010-2012 προετοίμασαν τον “εναγκαλισμό” με τον Σύριζα και την πολιτική “επένδυση” στην διακυβέρνησή του σε συνδυασμό με την αγωνιστική ύφεση, την εσωστρέφεια και την πόλωση το διάστημα 2015-2019. Σε κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό επίπεδο η εποχή της διακυβέρνησης Σύριζα προετοίμασε αυτό που ζούμε σήμερα με την κυβέρνηση της ΝΔ να ισοπεδώνει ό, τι άφησε όρθιο ο Σύριζα.
Είναι χρέος μας να απαντήσουμε σε όλα αυτά. Να δημιουργήσουμε ένα επαναστατικό κίνημα με συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και προτάσεις με αντικρατική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Να έχουμε μια πραγματική επαναστατική δράση-απάντηση στην οικονομική κρίση, στις πολιτικές αντιμετώπισής της, στους πολέμους και στην οικολογική καταστροφή, σε όλα αυτά που αιτία τους είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Κατά την γνώμη μας η αντικρατική πορεία της 18ης Ιανουαρίου θα μπορούσε να γίνει η ευκαιρία και η αρχή για να επιχειρηθεί η οικοδόμηση ενός κινηματικού φορέα που θα βάλει τις βάσεις μιας πραγματικής ανατρεπτικής και επαναστατικής πολιτικής.
Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης
Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Κορυδαλλού
