Λίγο μετά τις 14:40 το μεσημέρι της Τετάρτης, περίπου 30 άτομα μέλη του «Ρουβίκωνα» εισέβαλλαν στο κτίριο της ΓΣΕΕ, επί της Πατησίων 69 και Αινιάνος 2.
Τα μέλη του «Ρουβίκωνα» κρέμασαν δύο πανό ενόψει της Πρωτομαγιάς. Στο πρώτο αναγράφεται το σύνθημα «Δεν προσκυνάμε τα αφεντικά, τα πολεμάμε», ενώ στο δεύτερο «Να οπλίσουμε την τάξη μας».
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ σε συνομιλία που είχε με την αστυνομία είπε ότι δεν επιθυμεί την απομάκρυνση και την δίωξη των εισβολέων.
Το κτίριο θα παραμείνει υπό κατάληψη μέχρι αύριο.
Τα μέλη του «Ρουβίκωνα» σε ανάρτηση τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρουν:
[Εργατικός τομέας Ρουβίκωνα]
Κατάληψη στη ΓΣΕΕ πραγματοποιείται αυτήν την ώρα
Η κατάσταση των εργαζομένων την 1η Μάη του 2025 στην Ελλάδα έχει πολλές ομοιότητες με αυτή των εργαζομένων του Σικάγο την 1η Μάη του 1886.
Όχι, δεν πεθαίνουν της πείνας οι εργάτες, ούτε ζουν σε καλύβες, ούτε δουλεύουν μικρά παιδιά, ούτε χάνονται τόσες γυναίκες στη γέννα, ούτε πυροβολούν στις διαδηλώσεις αστυνομικοί και μπράβοι των αφεντικών.
Όχι ακόμα τουλάχιστον.
Από την άλλη όμως, δουλεύουμε αντίστοιχα ωράρια, πολύ πάνω από το 8ωρο. Πάμε δουλειά όποτε μας χρειάζεται το αφεντικό. Μας απολύει όποτε θέλει το αφεντικό. Πρέπει να πληρώνουμε από την τσέπη μας γιατρούς και φάρμακα και δεν πρόκειται να πάρουμε πρακτικά ποτέ σύνταξη, ενώ ξανάρχισαν να εργάζονται οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Όπως ακριβώς γινόταν στο Σικάγο του 1886.
Και να μην ξεχνάμε, πως η ακρίβεια δυσκολεύει πια την αγορά βασικών αγαθών, ενώ τα ενοίκια είναι απλησίαστα, μιας και αναφέραμε πιο πριν για πείνα και καλύβες…
Το ότι επιλέξαμε την κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ για να τιμήσουμε την 1η Μάη και να αναδείξουμε την κατάρρευση της θέσης και της διαπραγματευτικής δύναμης της τάξης μας, είναι μια δυσάρεστη υπόμνηση μιας διαφοράς του σήμερα με το Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα.
Εκείνη η μάχη, με τις βόμβες και τις θανατικές καταδίκες αγωνιστών, η μάχη που άνοιξε τον νικηφόρο πόλεμο που εξασφάλισε το 8ωρο για όλους τους εργάτες, δόθηκε από εργαζόμενους με συνείδηση της θέσης τους, οργανωμένους σε μαχητικά συνδικάτα. Χωρίς αυτά, τίποτα δεν θα είχε κερδηθεί. Και τίποτα δεν κερδήθηκε στην συνέχεια χωρίς ταξικές οργανώσεις. Αντίθετα, η απώλεια των προλεταριακών ιστορικών κεκτημένων τα τελευταία χρόνια έγινε σε περιβάλλον που τέτοιες οργανώσεις απουσίαζαν.
Σε περιβάλλον που την έννοια του συνδικαλισμού και της ταξικής οργάνωσης την λέρωνε η ΓΣΕΕ μαζί με ένα σημαντικό μέρος του κρατικού/κομματικού συνδικαλισμού.
Η ΓΣΕΕ πια ένα είναι ένα κουφάρι από την άποψη τουλάχιστον του βασικού ρόλου της. Αυτόν της οργάνωσης των εργατών, της εκπροσώπησης, υπεράσπισης και διεκδίκησης των δικαίων τους. Έχει καταλήξει ένα εργατικό ινστιτούτο που βγάζει ανακοινώσεις, κάνει μελέτες, ημερίδες και παρακαλεί το κράτος να επιστρέψουν οι συλλογικές συμβάσεις για να ξαναβρεί ένα ρόλο να παίζει. Και που κάνα δυο φορές τον χρόνο καλεί σε μονοήμερη τελετουργική απεργία.
Δεν έχει πια νόημα να κλωτσάμε αυτό το κουφάρι. Παραπάνω κακό από ότι έκανε δεν μπορεί να κάνει.
Η σημερινή μας κατάληψη αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως κατάληψη ενός ταξικά άδειου κτιρίου. Ενός κτιρίου που θα έπρεπε να σφύζει από ζωή, να είναι το κέντρο της ταξικής μάχης, να το παρακολουθεί η αστυνομία επειδή λειτουργεί κι όχι επειδή άλλοι εργαζόμενοι το καταλαμβάνουν.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι μια μέρα που οι εργαζόμενοι απευθύνονται στο κράτος ή τα αφεντικά. Είναι μέρα που οι εργαζόμενοι μιλάνε μεταξύ τους. Μιλάνε για τις διαπιστώσεις, την θέση, τις ελπίδες, τους φόβους και τις μεθόδους του αγώνα τους.
Η διαπίστωση πως δεν σταματάει η κατάρρευση της θέσης και της διαπραγματευτικής δύναμης της τάξης μας, είναι κοινός τόπος. Μετά τον νόμο Χατζηδάκη, έρχεται τώρα και ο νόμος Κεραμέως να δώσει στους επιχειρηματίες το απόλυτο δικαίωμα της ρύθμισης του χρόνου εργασίας μας και να καταργήσει έμπρακτα το μεγαλύτερο μέρος των υπερωριών. Και δεν κουνιέται φύλλο.
Το κεφάλαιο κάνει σαφές πως υποτιθέμενες διασφαλίσεις όπως η κάρτα εργασίας είναι στάχτη στα μάτια. Η μαύρη εργασία νομιμοποιείται με άλλους όρους. Την εκμετάλλευση των εργατών που απολάμβαναν οι μικροεπιχειρηματίες παράνομα και «μαύρα» θα απολαμβάνουν πλέον οι μεγάλοι επιχειρηματίες νόμιμα και κατάλευκα.
Αυτή είναι η συνθήκη σήμερα για την εργατική τάξη στην Ελλάδα.
Μας έχουν πάρει φαλάγγι κράτος και αφεντικά και χρειαζόμαστε όσο ποτέ πεδία συνάντησης, οργάνωσης και αγώνα. Η απουσία ενός ισχυρού, μαζικού συνδικαλισμού βάσης είναι η μεγάλη πληγή.
Η ανάγκη ισχυρού, μαζικού συνδικαλισμού βάσης που θα πετυχαίνει νίκες και θα σβήσει από την συλλογική συνείδηση το όνειδος του καθεστωτικού συνδικαλισμού, θα γίνεται όλο και πιο αγωνιώδης όσο βυθιζόμαστε στον 19ο αιώνα.
Μας ρίχνουν από παντού και είμαστε άοπλοι.
Ο εργατικός τομέας του Ρουβίκωνα, μια ταξική οργάνωση προλετάριων, είναι ένας σχηματισμός μάχης που, στο επίπεδο που του επιτρέπουν οι δυνάμεις του «ανταποδίδει πυρά». Που χωρίς πολλά λόγια θα παρέμβει, εκεί που δεν παρεμβαίνει κανείς, για να κοντύνει την έπαρση αφεντικών.
Από το κατειλημμένο κτίριο της ΓΣΕΕ καλούμε τους εργαζόμενους να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει καλό μέλλον για αυτούς που να μην περιέχει αγώνες και οργάνωση. Τους καλούμε να συνδικαλιστούν και να επιβάλουν μαχητικά μονοπάτια στα σωματεία.
Τους καλούμε να πλαισιώσουν ταξικές οργανώσεις όπως ο εργατικός τομέας του Ρουβίκωνα. Να μεγαλώσουμε μαζί, να κερδίσουμε περισσότερες μικρές έστω μάχες και να ανατάξουμε την χαμένη αυτοπεποίθηση της τάξης μας. Μια τάξης που χωρίς εκείνη δεν γυρνάει γρανάζι και που της συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι.
ΖΗΤΩ Η 1η ΜΑΗ
ΖΗΤΩ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ –ΣΥΖΗΤΗΣΗ, 17 ΜΑΗ, ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Κ*ΒΟΞ
ΝΑ ΟΠΛΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ
