8/11/2019
Μερικές φορές το κράτος μέσα από τις διώξεις για “τρομοκρατία” προσδίδει άθελά του πολιτική υπόσταση σε υποθέσεις και σε άτομα που δεν έχουν ούτε πολιτική υπόσταση ούτε κατ’ επέκταση και αγωνιστική. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο “βασικός” κατηγορούμενος – βασικός με την έννοια ότι του αποδίδονται από το κατηγορητήριο οι περισσότερες πράξεις –για τις ληστείες τραπεζών που έλαβαν χώρα μέσα στα πλαίσια μιας “εγκληματικής οργάνωσης” κατά το κατηγορητήριο από το 2006-2012 και από το ’12 και μετά (χρονιά που ο Νίκος Μαζιώτης και εγώ περάσαμε στην “παρανομία” για να συνεχίσουμε τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα ακυρώνοντας την καταστολή που ασκήθηκε εναντίον της οργάνωσης το 2010) – έγιναν μέσα στα πλαίσια της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Κατ’ εμάς όπως έχουμε δηλώσει να παρουσιάζεται ο Επαναστατικός Αγώνας ως “ομπρέλα” κάτω από την οποία έγιναν αυτές οι ληστείες τραπεζών, συνιστά προσπάθεια αποπολιτικοποίησης από το κράτος και πολιτικής προσβολής της οργάνωσης. Όντως, τα media παρουσίασαν αυτή την υπόθεση ως υπόθεση “των ληστών του Διστόμου”, προσδίδοντας έτσι έναν απολίτικο χαρακτήρα στην υπόθεση, ανάλογο με την προσπάθεια πολιτικής διάβρωσης του Επαναστατικού Αγώνα μέσω της υπόθεσης αυτής. Προφανώς γι’ αυτούς που θεωρούν τιμητικό να χαρακτηρίζουν αυτή την υπόθεση με το μιντιακό της όνομα, αποδέχονται ως τιμητικό για τον εαυτό τους και τον ποινικό χαρακτήρα που τα media τους προσέδωσαν. Όσον αφορά εμάς ούτε με “ληστές” έχουμε σχέσεις ούτε με τα όποια “Δίστομα”. Και αρκούμαστε στην πολιτική υπεράσπιση και περιφρούρηση των πολιτικών μας επιλογών.
Ο “βασικός” πάλι κατηγορούμενος είχε το απύθμενο θράσος να προσβάλει με τον χειρότερο τρόπο τον Νίκο Μαζιώτη κατά την απολογία του. Αν είχε ως στόχο αυτή η απολογία του να μείνει στην ιστορία, θα μείνει ως μνημείο ατιμίας και ύβρεως του αγώνα. Χωρίς φυσικά, πολιτικά κίνητρα ούτε στην δράση του ούτε κατ’ επέκταση στην πολεμική που θέλει να διεξάγει, η επιλογή της κατηγορίας της “έμμεσης κατάδοσης” που χρησιμοποίησε –όντας κατηγορία εκτός τόπου και χρόνου– ήταν ό, τι πιο βαρύ και συκοφαντικό μπόρεσε να αντλήσει από το λεξιλόγιό του.
Μάλλον θεώρησε πως ο λανθάνον τρόπος που το κατηγορητήριο του προσέδωσε έστω και πρόσκαιρα μια πολιτική υπόσταση επιχειρώντας να τον παρουσιάσει ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, μπορεί να την αξιοποιήσει ως βήμα επίθεσης σε ένα επαναστάτη. Για αυτή την απόφαση όμως σίγουρα δεν είναι αρκετό το κατηγορητήριο και η δικαστική συγκυρία, αλλά θα πρέπει να θεωρήθηκε από τον ίδιο ότι έχει και το “δικαίωμα” να το κάνει. Και αυτό το “δικαίωμα” μάλλον το αντλεί από κάποια “σημεία των καιρών”. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε πως “βρήκε ανοιχτά και μπήκε”. Ένα από “τα σημεία των καιρών” είναι για παράδειγμα η απόπειρα διείσδυσης ποινικών φαινομένων στον αγώνα. Ένα ανάλογο σημείο των καιρών είναι και ο εκθειασμός του συγκεκριμένου από άτομο συγγενικό του και η συνέχιση από το άτομο αυτό της καθύβρισης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη με τους ίδιους χαρακτηρισμούς και με επιπλέον φράσεις και περιγραφές (ψευδείς κιόλας) που παραπέμπουν σε γλοιώδεις πεζοδρομιακές καταστάσεις. Αν υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι που η υπόστασή τους δομείται πάνω σε βούρκους και στην προσπάθεια ατίμωσης του επαναστατικού αγώνα, αν υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι (είτε είναι γαμπροί είτε οτιδήποτε άλλο) που δεν έχουν τίποτα σημαντικότερο να επιδείξουν από το να καμαρώνουν ως το αρνητικό ενός Μαζιώτη, ας κάνουν παρέα και… μακριά από εμάς και τον αγώνα.
Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα.
Το κείμενο της Πόλας Ρούπα ήρθε ως “απάντηση” στην ανάρτηση του Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος κοινοποίησε την απολογία του φίλου και γαμπρού του, Γιώργου Πετρακάκου, που δικάζεται για ληστείες τραπεζών, στο πλαίσιο της δράσης του “Επαναστατικού Αγώνα”.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Θεοφίλου:
Σήμερα απολογήθηκε ο Γιώργος Πετρακάκος. Ο Γιώργος Πετρακάκος εκτός από φίλος μου και γαμπρός μου είναι και βασικός κατηγορούμενος για την υπόθεση που από τα μίντια έχει μείνει γνωστή ως υπόθεση «ληστών του Διστόμου», υπό την νομικά, αλλά κυρίως κοινωνικά και πολιτικά, (κατά την ταπεινή μου γνώμη) επιβαρυντική ομπρέλα της οργάνωσης με όνομα Επαναστατικός Αγώνας. Η σημερινή του απολογία είναι ίσως ένα μικρό μνημείο αξιοπρέπειας ενός κόσμου που στις μέρες μας έχει σχεδόν εκλείψει. Του κόσμου κάποιων παρανόμων που έχουν την κοινωνική συνείδηση που επιτάσσει ότι η δύναμη των όπλων, κι ας μην έχει πολιτικά κίνητρα, οφείλει να στρέφεται προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Του κόσμου εκείνου που δεν ανέχεται την κατάδοση και τον χαφιεδισμό, έμμεσο ή άμεσο, ακόμα και όταν πρόκειται να ελαφρύνει την θέση του. Ακόμα και αν ο χαφιεδισμός φοράει επαναστατική προβιά. Του κόσμου εκείνου που όταν κάποιοι ανυπόληπτοι καταδότες επιχειρούν να χτυπήσουν πισώπλατα, τους επιστρέφει μια δεκαριά μπουνίδια για να βάλουν στην τσέπη και να ζητιανέψουν αργότερα λίγο πάγο από την αστυνομική φρουρά μήπως και δεν φανεί το πρήξιμο στο βδελυρό τους κεφάλι.
