Την ευθύνη για την επίθεση κατά της διμοιρίας των ΜΑΤ, στην οποία τραυματίστηκε ένας αστυνομικός, ανέλαβε ομάδα αντιεξουσιαστών με ανάρτησή της στο indymedia.
Στο κείμενο αναφέρουν:
«Αρχικά θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το δημόσιο βήμα που μας δίνεται, για να μιλήσουμε για τους χιλιάδες έγκλειστους, άντρες, γυναίκες και παιδιά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτούς τους αόρατους, αυτές που το μόνο τους “έγκλημα” είναι πως είναι “παράνομοι άνθρωποι”. 70 χρόνια μετά την ήττα του ναζιστικού τέρατος, πάντα αναρωτιώμασταν για την φρίκη και την συνενοχή του να ζεις “δίπλα στις καμινάδες που καπνίζουν”. Τώρα δυστυχώς ξέρουμε. Θα κάνουμε ότι περνάει απ’ το χέρι μας, ώστε οι αυτουργοί αυτού του εγκλήματος, πολιτικοί και φυσικοί, να βρουν την τύχη που τους αξίζει, ώστε τα θύματα να δικαιωθούν. Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε.
Την Πέμπτη 10 Οκτώβρη 2019, επιτεθήκαμε σε μια από τις πολλαπλές διμοιρίες που στρατοπεδεύουν στα Εξάρχεια. Επιτεθήκαμε με την αποφασιστικότητα που δίνει το δίκιο του αγώνα, και με την οργάνωση και το σχεδιασμό που επιβάλει η υπευθυνότητα απέναντι σε αυτόν τον αγώνα, υπευθυνότητα τόσο απέναντι στην ασφάλεια των συντρόφων/συντροφισσών όσο και των τυχαίων περαστικών **. Το κυρίως σώμα προσέγγισε την διμοιρία από την οδό Καλλιδρομίου αιφνιδιάζοντας την και τρέποντάς την σε φυγή. Παράλληλα μια δεύτερη ομάδα από την οδό Ζωσιμάδων προσέγγισε από πίσω και συντονισμένα τους πραιτοριανούς που είχαν λουφάξει και τους έβαλε εκ νέου φωτιά.
Τέλος μια τρίτη συντροφική ομάδα στην οδό Ερεσσού εμπόδισε αποφασιστικά την διμοιρία που στρατοπεδεύει στη οδό Τοσίτσα, όταν αυτή προσπάθησε να κινηθεί και να ενισχύσει τους συναδέλφους τους που τρέχαν πανικόβλητοι. Σίγουρα δεν ήταν μια καλή μέρα για το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Σίγουρα ήταν όμως μία μέρα που η συντροφικότητα και η οργάνωση κάναν θαύματα.
Δεν έχει περάσει ούτε μια βδομάδα από τις γεμάτες έπαρση δηλώσεις του Υπ.Προπο για μετατροπή των Εξαρχείων σε μία “κανονική γειτονιά”. Την γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την κανονικότητα των πλούσιων και ισχυρών. Είναι η καθημερινότητα του αστυνομικού τσαμπουκά, των διμοιριών – στρατιωτικών σημείων ελέγχου – που τραμπουκίζουν με ασυλία. Είναι η καθημερινότητα του διάχυτου ναρκεμπορίου, του νόμου της ζούγκλας και του ισχυρού, του ένοπλου κουτσαβακισμού. Είναι η καθημερινότητα των λουσάτων AirBnB, των απλησίαστων ενοικίων, των απλήρωτων ενσήμων. Αυτή την “κανονική γειτονιά” ονειρεύονται οι κυβερνητικοί κάθε χρώματος. Ένα άνευρο και άχρωμο ξενυχτάδικο. Μια ανοιχτή γκαλερί παρελθοντικών αφοπλισμένων αγώνων. Ένα παζάρι οριενταλιστικών εμπειριών για ξαναμμένα τουριστάκια. Πόσο γελασμένοι είναι. Η ιστορία και οι αγώνες μας θα τους διαψεύσουν.
Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι “η μάχη για την μητρόπολη”, ούτε θα δοθεί, ούτε θα κερδηθεί με όρους απλά και μόνο . Χιλιάδες γροθιές πρέπει να υψωθούν. Έχουμε καθήκον να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό πεδίο, εκεί όπου γεννιέται ο αγώνας. Να οργανωθούμε και να οργανώσουμε εντός των κοινωνικών υποκειμένων που ανήκουμε. Στις γειτονιές και στην εργασία. Στις σχολές και τα σχολεία.
Η κίνηση μας, όσο πετυχημένη και αν ήταν στις πρακτικές επιδιώξεις της, δεν πρέπει να γίνει αντιληπτή σαν ένα μοναχικό μπρα-ντε-φερ με την ελληνική αστυνομία. Ήταν απλώς ακόμη ένα λιθαράκι για την διεκδίκηση του δημόσιου χώρου, από όλους εμάς που τον κατοικούμε και τον χρησιμοποιούμε. Ας γνωρίζει ο αστυνομικός στρατός κατοχής ότι η μητρόπολη είναι για αυτούς ένα εχθρικό πεδίο.
Στον αγώνα βρίσκεται η ελπίδα !
* Σημείωση 1: Όταν μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, οι κάτοικοι δίπλα στα κρεματόρια ρωτήθηκαν γιατί μείναν άπραγοι μπροστά στην φρίκη, αυτοί ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν τον λόγο “που καπνίζαν τα φουγάρα”.
** Σημείωση 2: Τον τελευταίο καιρό έχει εμφανιστεί μια υπογραφή “φρούτο” που είτε αναλαμβάνει ανύπαρκτες ενέργειες, είτε τυφλές μπόμπες ενδο-μαφιόζικου ανταγωνισμού. Αναφερόμαστε στην υπογραφή τρολιά GANA – Revolutionary Anarchist Armed Strugglers (sic). Καλούμε το κίνημα σε επαγρύπνηση απέναντι σε αυτούς που ενεργώντας με ηλιθιότητα ή ασφαλίτικο δόλο, προσπαθούν να σπιλώσουν κοινωνικά κατεκτημένες πρακτικές αγώνα.Αν χρειαστεί θα επανέλθουμε».
