Ανακοίνωση για τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου από την Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος:
Εν μέσω της πύρινης λαίλαπας, το φονικό 2007, η ΕΑΠΣ διατύπωνε τη φωνή αγωνίας της, σημειώνοντας σε μια ανακοίνωσή της:
«Ολοκληρώθηκε μια καυτή εβδομάδα, μάχης με τα θερμά μέτωπα, σε όλη τη χώρα, όπου οι Πυροσβέστες, για άλλη μια φορά, βρέθηκαν μόνοι τους, όχι μόνο στο κέντρο της πύρινης λαίλαπας, αλλά και στο μάτι του επικοινωνιακού κυκλώνα, που συνήθως συνοδεύει τις καταστροφές στη χώρα μας. Ενώ οι υπόλοιποι υπάλληλοι της χώρας, για την προστασία της υγείας τους, έφευγαν στις 12 το μεσημέρι από τα κλιματιζόμενα γραφεία τους, το πυροσβεστικό προσωπικό επιχειρούσε μπροστά στις αδηφάγες φλόγες με θερμοκρασίες που έφταναν και ξεπερνούσαν τους 45 βαθμούς. Και βέβαια, έκαναν το καθήκον τους, όπως πάντα, μένοντας επί πολλά 24ωρα στο βουνό στα μέτωπα των πυρκαγιών, μοναχικοί φρουροί του εθνικού φυσικού πλούτου. Την ίδια ακριβώς ώρα, οι συνήθεις σχολιαστές, σύμβουλοι, ειδικοί, πανεπιστήμονες, τέως και νυν, υποψήφιοι κλπ. εξαπολύανε από τα επίσης κλιματιζόμενα γραφεία τους, τις περισπούδαστες σκέψεις τους, τις αναλύσεις τους και τις πολύτιμες γνώμες τους για αυτά που γίνονται, έγιναν και θα γίνουν, πιστοί στο κλασικό νεοελληνικό ρηθέν του καφενείου: «κάνε με πρωθυπουργό για μία μέρα και θα τα λύσω όλα».
14 χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλήφθηκε, με τον πυροσβεστικό οργανισμό να βρίσκεται στο επίκεντρο της ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ. Στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, κρεμάστηκαν στα επικοινωνιακά μανταλάκια σαν «καταζητούμενοι του ΦΑΡ ΟΥΕΣΤ» με τις βασικές αρχές του τεκμηρίου της αθωότητας να θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε είναι εύκολο να προσωποποιήσεις μια κρίση με έναν αναλώσιμο υπάλληλο, που δε χαίρει ούτε ασυλίας, ούτε ακόμα δυνατότητας αντίλογου. Είναι σαφώς εύκολο να ρίξεις μερικούς υπάλληλους βορά στον επικοινωνιακό ορυμαγδό, που τους έχεις και εύκαιρους, γιατί άλλωστε αυτοί είναι μπροστά στο μέτωπο που επιχειρούν και διευθύνουν.
Γιατί τους πραγματικούς εκατοντάδες εγκληματίες εμπρηστές που βάζουν τη φωτιά, είτε επειδή είναι ασύλληπτοι ακόμα, είτε λόγω του τεκμηρίου της αθωότητας δεν μπορείς να τους δείξεις. Επίσης σαφώς και δεν μπορείς να δείξεις:
- τους υπευθύνους της ερημοποίησης της υπαίθρου
- τους υπευθύνους για την μη συντήρηση δασικών και αγροτικών δρόμων και αντιπυρικών ζωνών που θα έδιναν τη δυνατότητα πρόσβασης και γρήγορης προσβολής της φωτιάς
- τους κατασκευαστές των «δασικών πόλεων» που φύονται και ευδοκιμούν μόνο στην πατρίδα μας.
- τους υπευθύνους των χωματερών χωρίς μέτρα πυρασφαλείας
- τους υπευθύνους των ακαθάριστων οικοπέδων
- τους υπευθύνους των κοινωφελών υπηρεσιών που δίνουν ενάρξεις πυρκαγιών
- τους υπευθύνους για την υποχρηματοδότηση του πυροσβεστικού οργανισμού, εδώ και χρόνια.
Τους Έλληνες Πυροσβέστες όμως είναι εύκολο να τους δείξεις, γιατί είναι εκεί στη φωτιά στα χιλιάδες πύρινα μέτωπα, επί ατελείωτες ώρες, ακροβατώντας μεταξύ ζωής και της απώλειας της. Και όσο οι χιλιάδες πυρκαγιές κατασβήνονται γρήγορα δίνονται εύσημα, ενώ αντίθετα όταν η κατάσβεση είναι δύσκολη κι επίπονη τότε ρίχνονται στην ΠΥΡΑ. Και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο προσωπικό, οι ίδιοι επικεφαλείς, η ίδια πυροσβεστική τακτική.
Όμως η αντιμετώπιση των ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ δεν είναι βιντεοπαιχνίδι σε κονσόλα υπολογιστή, όσο και αν και εμείς το επιθυμούσαμε. Επειδή ο κύκλος των καταστροφών δεν ολοκληρώνεται, η πολιτική προστασία θα είναι η ασπίδα της ζωής, της περιουσίας και του εθνικού φυσικού πλούτου. Αρκεί η «πολιτική προστασία » να μη μετατρέπεται σε «Πολιτική». Όπως και η σταδιοδρομία των Αξιωματικών του ΠΣ ΠΟΥ ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΙ, στο σχεδόν τεσσαρακονταετή τους υπηρεσιακό βίο, με την εναλλαγή πολλών διαφορετικών κυβερνήσεων.
Τέλος θα πρέπει να υπενθυμίσουμε μιας και μεγάλη κουβέντα γίνεται περί της δασοπυρόσβεσης, ότι οι Πυροσβέστες το 1998, δεν ρωτήθηκαν, όταν εν μία νυκτί τους ανατέθηκε η ευθύνη της δασοπυρόσβεσης, πολλαπλασιάζοντας τα καθήκοντά τους, μετατρέποντας τον εργασιακό τους βίο σε ένα συνεχή πόλεμο διαρκείας και τα καλοκαίρια τους σε ένα εργασιακό εφιάλτη. Και επειδή ο ατέρμονος σχολιασμός και οι προτάσεις επιτροπών ειδικών και πεφωτισμένων, εξωτερικού και εσωτερικού αποτελούν εξαιρετικά κείμενα εργασίας και υλικό τροφοδότησης δεξαμενών σκέψεων, πονήματα όμως που θα συνεχίσουν να παραμένουν σε ντοσιέ αν δεν υπάρχει πολιτική συναίνεση και πολιτική πρωτοβουλία κι επειδή μας «καίει» ως άμεσα εμπλεκόμενους που βιώνουμε εργασιακά τις συνέπειες έχουμε να ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
Τη ΣΥΣΤΑΣΗ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ από τη Βουλή των Ελλήνων, αντίστοιχη με αυτή του 1993 που συνέστησε ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Μητσοτάκης, ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΡΟΠΡΟΣΘΕΣΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ.
