Την μεγαλύτερη ποινή στην Ιστορία της Κύπρου επέβαλλε το δικαστήριο στον κατά συρροή δολοφόνο που συγκλόνισε με τα εγκλήματα του την κοινή γνώμη.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον “Ορέστη” σε επτά φορές ισόβια, δηλαδή σε ποινή ισοβίων μία φορά για κάθε θύμα του.
Ο δράστης των δολοφονιών πέντε γυναικών και δυο κοριτσιών, παραδέχθηκε ενώπιον του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν για το ότι εκ προμελέτης προκάλεσε βαριές κακώσεις στα θύματα, που επέφεραν το θάνατό τους, και τα απήγαγε με αυτό το σκοπό. Μάλιστα, ο 35χρονος κατά συρροή δολοφόνος δεν εκπροσωπείτο από δικηγόρο.
Κατά τη διάρκεια της απολογίας του δακρυσμένος είπε, μεταξύ άλλων, ότι ζητά συγνώμη από τα θύματα και τις οικογένειες τους, στα παιδιά και από την κυπριακή κοινωνία.
Τα θύματα είναι η 38χρονη Μαρί Ρόουζ, η 28χρονη Αριάν Παλάνας, η 30χρονη Κάχτα Ανού, η 36χρονη Λίβια Μπουνέα, η 8χρονη Έλενα Μπουνέα, η 29χρονη Μαρικάρ Βαλντέζ Αργκιολά και η 6χρονη Σιέρα.
Αυτούσια η γραπτή απολογία του Νίκου Μεταξά
«Έχω διαπράξει απεχθή εγκλήματα, για τα οποία αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη και αποδέχομαι τις συνέπειες. Αναγνωρίζω πως, το γεγονός ότι έχω μετανοήσει ειλικρινά για τις πράξεις μου, δεν μπορεί να αντιστρέψει τις τραγικές συνέπειες αυτών. Όσο και να το θέλω, δεν μπορώ να πάω πίσω στον χρόνο για να μην κάνω όσα έκανα. Αυτά που μπορώ να κάνω, πρώτο είναι να βοηθήσω στη διαλεύκανση των υποθέσεων, παρέχοντας ότι πληροφορίες μου ζητηθούν και παραδεχόμενος ενοχή, να μη ζημιώσω και άλλο την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω μιας χρονοβόρας διαδικασίας.
Δεύτερον, να εκφράσω μεταμέλεια και να απολογηθώ, πρώτα προς τις ψυχές των θυμάτων μου, τους συγγενείς και τα αγαπημένα τους πρόσωπα για τον άδικο πόνο που προκάλεσα και να ελπίζω ότι η απονομή της δικαιοσύνης θα αποτελέσει ένα ελάχιστο βάλσαμο. Έπειτα, προς τα παιδιά μου, τους γονείς μου και την υπόλοιπη οικογένεια μου για την στεναχώρια που περνούν και θα περάσουν, χωρίς κανείς τους να έχει φταίξει ποτέ σε τίποτα. Τέλος, προς την κυπριακή κοινωνία, η οποία είμαι βέβαιος ότι διερωτάται γιατί και πώς ένας άνθρωπος, μέλος της, έφτασε σε αυτό το σημείο. Το ίδιο ερώτημα βασανίζει και εμένα, όμως δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση.
Γνωρίζω, ότι αυτή βρίσκεται κάπου μέσα στο μυαλό μου, κομμάτια της τα αναγνωρίζω μέσα από οδυνηρές αναμνήσεις, τις οποίες προσπαθώ εδώ και δεκαετίες μάταια να ξεχάσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμη μόνος μου να βρω μια ξεκάθαρη απάντηση. Οπότε, το τελευταίο που μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω και να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση μιας ενδελεχούς μελέτης, έτσι ώστε με τη βοήθεια επιστημόνων, να βρω το γιατί, αλλά σημαντικότερα, να βοηθήσω στην εξαγωγή συμπερασμάτων, τα οποία θα βοηθήσουν την κοινωνία μας να προλάβει τέτοιες τραγωδίες».
