Του Θάνου Σωτήρη
Η δημιουργία της Διεύθυνσης Δίωξης Οργανωμένου Εγκλήματος, του «ελληνικού FBI» όπως έγινε γνωστή, και η συρρίκνωση της Ασφάλειας Αττικής που έχασε την πλειοψηφία των ειδικών υπηρεσιών της, μας είχε δημιουργήσει από την πρώτη στιγμή ερωτήματα και απορίες.
Ερωτήματα και απορίες σχετικά με το σχέδιο που υπήρχε για να συνεχίσει να λειτουργεί το κομμάτι της Ασφάλειας στο πεδίο της καθημερινής εγκληματικότητας, που αυτή κυρίως μαστίζει τον μέσο πολίτη, από την στιγμή που η υπηρεσία αυτή έχασε ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού της και των τεχνικών μέσων της, και κρατώντας μόνη της όλα τα μέτρα που μένουν στην ευθύνη της.
Παρακολουθούσαμε όλο αυτό το διάστημα το πώς θα ανασυνταχθεί η Ασφάλεια Αττικής, της Διεύθυνσης Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων όπως μετονομάστηκε, και με επικεφαλής μια γυναίκα αξιωματικό για πρώτη φορά, την Ταξίαρχο Ζαμπία Γύπαρη, η οποία υπηρετούσε στην Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Βορειοανατολικής Αττικής.
Μέχρι στιγμής λοιπόν φαίνεται ότι όχι μόνο δεν υπήρχε παράλληλος σχεδιασμός για την επόμενη μέρα της υπηρεσίας αυτής, αλλά δεν έχει γίνει το παραμικρό ούτε στα βασικά διοικητικά και τις τοποθετήσεις των επικεφαλής των υποδιευθύνσεων της.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Από τις κρίσεις του Ιανουαρίου μέχρι και σήμερα όλες οι υποδιευθύνσεις, δηλαδή Ανηλίκων, Κρατικής Ασφάλειας, Αναζητήσεων, ΟΠΚΕ, παραμένουν χωρίς προϊστάμενο και διοικούνται από νέους αναπληρωτές αξιωματικούς, δύο εκ των οποίων μάλιστα δεν επιθυμούν την θέση αυτή.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους τρείς υποδιοικητές της Διευθύνσεις οι οποίοι ουσιαστικά βρίσκονται «στον αέρα» αφού δεν τους έχουν ανατεθεί από την διοικητή τους καθήκοντα και αρμοδιότητες, με αποτέλεσμα να μένουν τα πάντα ασυντόνιστα αφού κανείς δεν έχει την σχετική αρμοδιότητα. Και αν οι κεντρικές υποδιευθύνσεις είναι …μέσα στο κτήριο και υπάρχει καθημερινή τριβή, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις Υποδιευθύνσεις Ασφαλείας του Λεκανοπεδίου και τα δεκάδες Τμήματα Ασφαλείας.
Σταδιακά δημιουργούνται υπηρεσίες δίωξης του εγκλήματος δύο ταχυτήτων
Δυστυχώς λοιπόν η εικόνα οδηγεί σε ένα συμπέρασμα. Σταδιακά δημιουργούνται υπηρεσίες δίωξης του εγκλήματος δύο ταχυτήτων. Το λεγόμενο «ελληνικό FBI» στελεχώνεται, εξοπλίζεται, εκπαιδεύεται και αποκτά σταθερές διεθνείς σχέσεις (και πολύ καλώς), η Ασφάλεια Αττικής όμως μαραζώνει ασυντόνιστη και με έναν τεράστιο όγκο δουλείας στην αντιμετώπιση της καθημερινής εγκληματικότητας, που εκτός των παραπάνω δομικών προβλημάτων, το προσωπικό της πιέζεται και από τα μέτρα που απαιτούν μεγάλο ποσοστό του δυναμικού που μετά την δημιουργία του «Οργανωμένου Εγκλήματος» έχει μείνει μισό.
Είναι σίγουρο πως το «ελληνικό FBI» θα παρουσιάζει πολύ συχνά επιτυχίες στην αντιμετώπιση του οργανωμένου και διεθνικού εγκλήματος. Όμως εκεί στην Κατεχάκη θα πρέπει να σκεφτούν πως τον μέσο πολίτη δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα εάν δολοφονήθηκε ο Ζαμπούνης, ή διαλύθηκε η αλυσίδα παραγωγής λαθραίων τσιγάρων του «Έντικ». Τον μέσο πολίτη τον καίνε οι διαρρήκτες που ρημάζουν τα σπίτια τους, οι απατεώνες που κλέβουν τις συντάξεις των γερόντων, οι κακοποιοί που αλωνίζουν στις γειτονιές τους. Και μια Ασφάλεια Αττικής σε αυτή την κατάσταση, μόνο ασφάλεια δεν πρόκειται να τους προσφέρει…