Στις αρχές της δεκαετίας του’90 τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανάμεσα στις ομάδες «νονών» της νύχτας είχαν πάρει μορφή χιονοστιβάδας. Όταν μια ομάδα παρέβαινε τον άγραφο νόμο της νύχτας και προσπαθούσε να μπει στα «χωράφια» της άλλης, το λόγο είχαν τα όπλα. Στις 8 Μαΐου 1990 μπήκε στο «στόχαστρο» ο 30χρονος φύλακας της Εμπορικής τράπεζας Γιώργος Κάσας, ο οποίος, σύμφωνα με τις πληροφορίες της Ασφάλειας, πρόσφερε τις «υπηρεσίες» του σε ομάδα εκβιαστών, «σπάζοντας» επιταγές, ενώ είχε αναμειχθεί σε υποθέσεις τοκογλυφίας και εμπόριο ναρκωτικών. Στις 24 Ιουλίου του ίδιου χρόνου έπεσε νεκρός ο 27χρονος «εκκολαπτόμενος» μπράβος Θεοχάρης Ντουρζιώτης, σερβιτόρος στο νυχτερινό κέντρο «Όνειρον» στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, στο ύψος της Μεταμόρφωσης. Τα ξημερώματα της 5ης Οκτωβρίου 1990 ήταν η σειρά του Δημήτρη Μανιαβού να μπει στη λίστα των «προγραφών».
Στον κόσμο της νύχτας ήταν ο «Τζίμης ο Μούργος». Φούσκωσε τα μπράτσα του από μικρός στα γυμναστήρια και είχε εισχωρήσει για τα καλά στα κυκλώματα της προστασίας, κυρίως σε παράνομες μπαρμπουτιέρες, έχοντας τη φήμη του σκληρού και ευέξαπτου, που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Φαίνεται, όμως, ότι ήρθε σε κόντρα με αντικρουόμενα συμφέροντα στην «ιεραρχία» της νύχτας, εκεί όπου τα ένσημα κολλάνε με αίμα. Ένα ξημέρωμα «αποστρατεύτηκε» με δύο σφαίρες, πριν κλείσει τα 34 του χρόνια…
Ήταν 5 Οκτωβρίου 1990, όταν δύο άγνωστοι έστησαν την ενέδρα θανάτου λίγα μέτρα από το σπίτι του, στην οδό Ξυλούρη στην Πετρούπολη. Μόλις ο Τζίμης επέστρεψε, τον πλησίασαν και άδειασαν πάνω του ένα 9άρι πιστόλι. Δυο σφαίρες από τις δέκα που του έριξαν τον βρήκαν στο κεφάλι. Πριν ξεψυχήσει στην άσφαλτο, πρόλαβε και έριξε κι αυτός πέντε φορές με το 38αρι περίστροφο που κατείχε χωρίς άδεια. Η γειτονιά αναστατώθηκε και λίγο αργότερα έφτασαν περιπολικά της Αμέσου Δράσεως. Όμως οι δολοφόνοι είχαν προλάβει να ξεγλιστρήσουν.
Κάτοικοι της περιοχής κατέθεσαν στους αξιωματικούς του τμήματος ανθρωποκτονιών ότι άκουσαν το Δημήτρη Μανιαβό να ψελλίζει «Αλέκο με έφαγες» και έδωσαν την περιγραφή και την πινακίδα του αυτοκινήτου με το οποίο οι δράστες απομακρύνθηκαν με ταχύτητα. Οι έρευνες στράφηκαν σε έναν παλιό «γνώριμο», τον 29χρονο Αλέκο Κοσμόπουλο, τον «αρχηγό των αρχηγών» στα κυκλώματα της νύχτας. Οι αστυνομικοί είχαν στοιχεία και μαρτυρίες ότι αυτός βρισκόταν πίσω και από τις δύο προηγούμενες δολοφονίες, του Γιώργου Κάσα και του Θεοχάρη Ντουρζιώτη.
«Εμένα θα με αποκαλείς κύριο Κοσμόπουλο, ρε!», τον άκουσαν να λέει στο νεαρό σερβιτόρο, πριν τον εκτελέσει με μια σφαίρα στο κεφάλι. Τον κατονόμασε ένας φίλος του, ο 28χρονος Παναγιώτης Δέλγας, που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ στο σκυλάδικο της εθνικής οδού. Παρουσιάστηκε τρεις ημέρες αργότερα στην Ασφάλεια και περιέγραψε με λεπτομέρειες το άγριο έγκλημα. Μπορεί η «επίσημη» αφορμή να ήταν το γεγονός ότι ο σερβιτόρος δεν αποκάλεσε τον Κοσμόπουλο «κύριο», όμως σύμφωνα με εκτιμήσεις των αστυνομικών ο Ντουρζιώτης είχε εισχωρήσει στην ομάδα του Μανιαβού και, εκτελώντας εντολές, προσπάθησε να «φάει» τον Κοσμόπουλο. Αυτός δεν έπεσε στην παγίδα και την επόμενη ημέρα τον εκτέλεσε εν ψυχρώ.
Τα τερματικά της Τροχαίας έδωσαν πληροφορίες και για το αυτοκίνητο των δολοφόνων του Μανιαβού, το οποίο, όπως διαπιστώθηκε, ανήκε σε κάποιον Πέτρο Πετράκη. Οι αστυνομικοί έμαθαν ότι ο αδελφός του, Νίκος Πετράκης, είχε ανοιχτά «μέτωπα» με το Τζίμη, επειδή είχε εισβάλει ένα βράδυ στην μπαρμπουτιέρα του στον Κολωνό και την είχε κάνει «γυαλιά – καρφιά». Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Στα «κατάστιχα» της Ασφάλειας ο Μανιαβός είχε μπει από τα 27 του χρόνια, το φθινόπωρο του 1983, όταν μαζί με έναν άλλο «νονό» της νύχτας, τον Θόδωρο Καλλιμώρο -ο οποίος δολοφονήθηκε το 1991 στη Σαρωνίδα- εισέβαλαν σε μια μπαρμπουτιέρα στον Κολωνό και με την απειλή πιστολιού λήστεψαν τους θαμώνες, τραυματίζοντας έναν απ’ αυτούς. Και οι δύο συνελήφθησαν λίγες ώρες αργότερα.
Στην πορεία των ερευνών οι αστυνομικοί έμαθαν ακόμη ότι πριν φτιάξει την δική του ομάδα, ο Μανιαβός «δούλευε» για τον Αλέκο Κοσμόπουλο, με τον οποίο τα είχαν «σπάσει» εξ αιτίας μιας υπόθεσης με δυο βυτία πετρελαίου, που είχαν αρπάξει από τη Χαλκίδα. Το παζλ συμπληρωνόταν… Ο Πετράκης παραδόθηκε στην Ασφάλεια, ενώ ο Κοσμόπουλος συνελήφθη τον Ιούλιο του 1992 στο Γύθειο. Και οι δύο παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ωστόσο, τον Ιούνιο του 1994 το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θηβών αθώωσε με οριακή πλειοψηφία 4-3 τους δυο κατηγορούμενους. Μάλιστα, από ένα γραφειοκρατικό λάθος, απερρίφθη και η έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης που άσκησε ο εισαγγελέας εφετών Αθηνών, ώστε να επαναληφθεί η δίκη.
Η εμπλοκή του Κοσμόπουλου στο φόνο του Γιώργου Κάσα δεν αποδείχθηκε, αλλά καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη για τη δολοφονία του σερβιτόρου στο «Όνειρον». Το 2003 αποφυλακίστηκε και πέντε χρόνια αργότερα, στα 47 του χρόνια, θα βρισκόταν και αυτός αντιμέτωπος με τις κάννες των όπλων. Τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου 2008 δύο άγνωστοι κρανοφόροι που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα πλεύρισαν το αυτοκίνητο του Κοσμόπουλου και όταν εκείνος σταμάτησε στο κόκκινο φανάρι, στη συμβολή της Ιεράς Οδού με τη λεωφόρο Θηβών στο Αιγάλεω, τον «γάζωσαν» με δέκα σφαίρες. Ήταν και αυτός οπλισμένος, αλλά δεν πρόλαβε να «απαντήσει» στα πυρά.
