Οι τέσσερις εκρήξεις που σημειώθηκαν μέρα – μεσημέρι στη μαρίνα Αλίμου και στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος, στο Μικρολίμανο του Πειραιά, θεωρήθηκαν από τις αρχές ως δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στους ιδιοκτήτες των πολυτελών σκαφών, που εμπιστεύονταν τις περιουσίες τους στις αφρούρητες μαρίνες. Πίσω από τους άγνωστους βομβιστές, που πιθανότατα είχαν δράσει κατ’ εντολήν τρίτων, κρύβονταν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αξιωματικών της Aστυνομίας, συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών ασφάλειας, που επιδίωκαν επιμόνως την παροχή υπηρεσιών στους χώρους ελλιμενισμού των ιδιωτικών σκαφών.
Σύμφωνα με πληροφορίες που διέθεταν οι αστυνομικοί, εταιρείες παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, οι γνωστές “Security”, ασκoύσαν πιέσεις για την ανάληψη των σχετικών εργολαβιών, πριν από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, του 1993 και του 1996. Εκ των πραγμάτων θεώρησαν σχεδόν σίγουρο ότι το κίνητρο των δραστών ήταν η «υπενθύμιση» τυχόν «υποσχέσεων» που είχαν πάρει από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Ακουγόταν ακόμη ότι τα ίδια συμφέροντα είχαν ασκήσει πιέσεις και είχαν ματαιώσει επανειλημμένως την πρόσληψη φυλάκων από τους δημόσιους φορείς που ήταν υπεύθυνοι για τους σχετικούς διαγωνισμούς. Οι πιέσεις αυτές κορυφώθηκαν, όπως φάνηκε, με τέσσερις βόμβες, που μπορεί να μην ήταν ισχυρές, αλλά αρκούσαν για να στείλουν το «μήνυμα», το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1996.
Η συνδεσμολογία των αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών χαρακτηρίστηκε ως «ερασιτεχνική», με μοναδικό «επαγγελματικό» στοιχείο την εκρηκτική ύλη, που ήταν ΤΝΤ. Η πυροδότηση έγινε πιθανότατα με βραδύκαυστο φιτίλι, όπως είπαν αργότερα οι πυροτεχνουργοί της Aστυνομίας, που εξέτασαν τα υπολείμματα. Tα τέσσερα τσίγκινα τενεκεδάκια τοποθετήθηκαν κάτω από τα σκάφη που επισκευάζονταν.
Οι εκρήξεις άρχισαν λίγο μετά τις 9.30 το πρωί, από τη μαρίνα Αλίμου, όπου σε ένα χερσαίο χώρο περίπου 20 στρεμμάτων, βρίσκονταν ανελκυσμένα στις ειδικές σιδερένιες σκαλωσιές εκατοντάδες επαγγελματικά – τουριστικά και ιστιοφόρα σκάφη, στα ύφαλα των οποίων δούλευαν οι καραβομαραγκοί. Κανείς δεν παρατήρησε ύποπτες κινήσεις. Οι δράστες τοποθέτησαν τους αυτοσχέδιους μηχανισμούς, ανακατεύτηκαν με τον κόσμο που κυκλοφορούσε ή εργαζόταν και εξαφανίστηκαν.
Πρώτος στόχος των αγνώστων βομβιστών ήταν το σκάφος «Iάσων» που ανήκε στον καθηγητή του Πολυτεχνείου Bασίλη Λούμο. Με διαφορά λίγων λεπτών έγιναν οι εκρήξεις στα σκάφη “Cancer” της εταιρείας “Baru Yachting” και “Seabert” του Kωνσταντίνου Mπισκίνη. Στη μαρίνα επικράτησε πανικός και λίγο αργότερα έφτασαν στο σημείο περιπολικά της Αμέσου Δράσεως για να αποκλείσουν το χώρο και αστυνομικοί του Τμήματος Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών. Οι ζημιές που είχαν προκληθεί στα σκάφη ήταν ελάχιστες, καθώς οι βόμβες ήταν απλές στην συνδεσμολογία και όχι ιδιαίτερα ισχυρές. Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας δεν άργησαν να αποκλείσουν την πιθανότητα τρομοκρατικής ενέργειας. Όπως όλα έδειχναν, επρόκειτο για «τυφλό» χτύπημα – «μήνυμα» στους ιδιοκτήτες γενικώς ότι υπήρχε ανάγκη για περισσότερη ασφάλεια. Οι τρεις συγκεκριμένοι ήταν οι άτυχοι της υπόθεσης…
Η μαρίνα δεν διέθετε φύλακες, αν και τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά, φιλοξενούσε εκατοντάδες σκάφη. Παρά το γεγονός ότι οι υπηρεσίες του EΟT -στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκε η μαρίνα- εισέπρατταν από τούς ιδιοκτήτες των σκαφών το ανάλογο ενοίκιο, ουσιαστικά ο οργανισμός δεν τους προσέφερε καμιά υπηρεσία.
Την ώρα που οι αστυνομικοί αποχωρούσαν από τη μαρίνα Αλίμου, μια τέταρτη έκρηξη, με παρόμοιας συνδεσμολογίας μηχανισμό, σημειώθηκε σε ιστιοπλοϊκό σκάφος του Nαυτικού Ομίλου Eλλάδας, το οποίο βρισκόταν ανελκυσμένο στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων, στο γραφικό Mικρολίμανο. Η αναστάτωση ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς δίπλα ακριβώς από το σκάφος υψωνόταν ο τσιμεντένιος τοίχος, με αποτέλεσμα το ωστικό κύμα να προκαλέσει σημαντικές ζημιές στα ύφαλα του σκάφους, ενώ έσπασε και το κατάρτι του. Οι έρευνες της Αστυνομίας στα εγκληματολογικά εργαστήρια δεν έφεραν αποτέλεσμα. Οι δράστες παρέμειναν στο σκοτάδι.
