«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου, που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή. Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το Καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)».
Αυτά έγραφε επί λέξει στο σημείωμα που άφησε πίσω του ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, που «πάγωσε» την Ελλάδα της κρίσης, αυτοκτονώντας μέρα – μεσημέρι στην πλατεία Συντάγματος.
Ήταν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, πολιτικοποιημένος και έντονα δραστηριοποιημένος στα κοινά. Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος και μιλούσε διαρκώς για τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση. Συχνά τον άκουγαν να αναρωτιέται «γιατί η νεολαία παραμένει αδρανής και δεν ξεσηκώνεται».
Η κόρη του, Έμμυ, δεν μπορούσε να φανταστεί το τέλος που είχε προδιαγράψει, όταν λίγο πριν από το απονενοημένο διάβημα, της έστελνε γραπτό μήνυμα στο κινητό της τηλέφωνο, με μόλις πέντε λέξεις: «Αυτό είναι το τέλος Έμμυ»…
Εκείνο το πρωί, 4 Απριλίου 2012, ο 77χρονος συνταξιούχος έφυγε από το σπίτι του στους Αμπελόκηπους, πήρε το Μετρό, κατέβηκε στο Σύνταγμα και με σταθερά βήματα κατευθύνθηκε στα παρτέρια στη μέση της πλατείας. Στάθηκε κάτω από ένα δέντρο και εκεί, μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών στην «καρδιά» της Αθήνας, έβγαλε από την τσέπη του ένα πιστόλι και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.
Το αρχικό σοκ διαδέχτηκαν η θλίψη και η οργή. Μέσα σε λίγες ώρες η πλατεία είχε κατακλυστεί από κόσμο που άφηνε λίγα λουλούδια στο σημείο της τραγωδίας. Το δέντρο είχε γεμίσει σημειώματα αγανάκτησης και αποδοκιμασίας για τους πολιτικούς των μνημονίων. «Δεν είναι αυτοκτονία. Είναι δολοφονία», «Φτάνει πια!», «Ποιος θα είναι το επόμενο θύμα;» έγραφαν μερικά απ’ αυτά.
Μέσα σε λίγες ώρες η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου. «Αυτοκτόνησε Έλληνας συνταξιούχος, αρνούμενος να ψάξει για φαγητό στα σκουπίδια», μετέδωσε ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο, ενώ βρετανική εφημερίδα, με τίτλο «Τα μέτρα λιτότητας σε Ελλάδα και Ιταλία οδηγούν σε αυτοκτονίες», ανέφερε ότι δεν ήταν η πρώτη αυτοκτονία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Το ίδιο βράδυ σημειώθηκαν συμπλοκές νεαρών διαδηλωτών, που βγήκαν στους δρόμους σε μια αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το τραγικό τέλος του Δημήτρη Χριστούλα, με τις αστυνομικές δυνάμεις γύρω από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μάλιστα κατά τη διάρκεια των επεισοδίων τραυματίστηκε σοβαρά ο πρόεδρος της ένωσης φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος, ο οποίος, από το νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί, κατήγγειλε τα «δολοφονικά χτυπήματα των αστυνομικών των ΜΑΤ».
Η πολιτική κηδεία του Δημήτρη Χριστούλα έγινε στις 7 Απριλίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία, μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί.
«Ο πατέρας μου μού έμαθε ότι δεν πρέπει απλώς να ακολουθούμε την ιστορία, πρέπει να την γράφουμε», θα πει μερικά χρόνια αργότερα η Έμμυ Χριστούλα. «Το πολιτικό κατεστημένο φοβήθηκε από αυτή τη δημόσια αυτοκτονία, όμως δεν συγκλονίστηκε, αφού μετά το αρχικό σοκ η προεκλογική καμπάνια συνεχίστηκε κανονικά. Φυσικά δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Όπως όλες οι άλλες αυτοκτονίες, ήταν μια πολιτική δολοφονία».
Στις 23 Φεβρουαρίου 2016 η Αρετή και η Ιωάννα Σπανομάρκου, κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα, που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο με τίτλο «Ελλάς Πολιτική Κρατούμενη», ο οποίος απέσπασε χρυσό μετάλλιο στα βραβεία “Global Music Awards 2016” στην Καλιφόρνια. Το τραγούδι με τίτλο «Ήταν Τρελός» σάρκαζε τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι πολιτικοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τον πολιτικό συμβολισμό της αυτοκτονίας. Τη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα τίμησαν και Ισπανοί μουσικοί, ηχογραφώντας ένα τραγούδι του Χοακίν Καρμπονέλ, το Μάιο του 2012 στη Μαδρίτη. Η αυτοκτονία περιλαμβάνεται και στο ντοκιμαντέρ του Ισπανού ελληνιστή, συγγραφέα και κινηματογραφιστή Πέδρο Ολάγια, με τίτλο «Η μετέωρη Ελλάδα».
