«Ακατάλληλος για την συνέχιση της φοίτησής του και ακατάλληλος για την παραμονή του στο σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας», αποφάνθηκε η ανώτατη υγειονομική επιτροπή του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. και ο 21χρονος Αντώνης Τσαπατάκης έχασε τον κόσμο κάτω από τα πληγωμένα του πόδια. Είχαν περάσει δυόμισι χρόνια από τη μοιραία ημέρα, ανήμερα των Χριστουγέννων του 2006, όταν έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του και τραυματίστηκε στην σπονδυλική στήλη, λίγους μήνες πριν αποφοιτήσει από τη σχολή αστυφυλάκων του Ρεθύμνου.
Το ατύχημα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι αλλά δεν τον λύγισε. Πάλευε να ξανασταθεί όρθιος, παρότι οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες. Παράλληλα με την αποκατάσταση, στην Ελλάδα και την Αγγλία, συνέχισε το αγαπημένο του κολύμπι, ως αθλητής του Αρίωνα Χανίων, ξεδίνοντας στην πισίνα. Με την εντυπωσιακή παρουσία που είχε στους πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης ΑμΕΑ, κερδίζοντας δύο χρυσά μετάλλια, κλήθηκε στην εθνική ομάδα.
Είχα βρει τον Αντώνη Τσαπατάκη στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», λίγο πριν αναχωρήσει για το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, όπου θα διεκδικούσε, για πρώτη φορά σε διεθνείς αγώνες, ένα μετάλλιο, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2009. Και αναρωτιόμουν πόσο μεγάλη απογοήτευση να ένιωθε. Ετοιμαζόταν να παλέψει για να ανεβάσει τη σημαία της πατρίδας του στον ψηλότερο ιστό, ενώ εκείνη του είχε κλείσει την πόρτα της μοναδικής επαγγελματικής του διεξόδου…
Στο μυαλό του στριφογύριζε μια λέξη: «γιατί»… «Όταν είχα το σοβαρό τροχαίο -τι ειρωνεία, έξω από το κολυμβητήριο των Χανίων- ήμουν στο δεύτερο έτος στη Σχολή Αστυνομίας στο Ρέθυμνο», μου είχε πει. «Πήρα δύο αναρρωτικές άδειες και είχα ελπίδες. Διαψεύστηκαν όμως… Κι όμως, πιστεύω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να προσφέρω στην ΕΛ.ΑΣ., σε κάποια υπηρεσία γραφείου ή, έστω, ως πολιτικό προσωπικό, κάτι που γίνεται σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, όπου στέκονται πραγματικά δίπλα σε άτομα με αναπηρία…».
Αν και έδινε σκληρό αγώνα για την υγεία του, από εξετάσεις σε υγειονομικές επιτροπές, το Κρητικό DNA του δεν του επέτρεψε ούτε στιγμή να μεμψιμοιρήσει, να κολλήσει στο παρελθόν, να χάσει τη δίψα του για τη ζωή. Μεγάλωσε στις πισίνες με κολύμβηση και πόλο από τα πέντε του χρόνια και αυτή τη φορά το αγαπημένο του άθλημα ήταν γι’ αυτόν θεραπεία. Έβαλε στόχο το πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης και άρχισε την εντατική προπόνηση.
Όμως, όταν το Μάρτιο του 2009 ήρθε το «χαρτί» από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. που τον έκρινε «ακατάλληλο», έπρεπε πλέον να ζήσει με μια αναπηρική σύνταξη. Έσφιξε τα δόντια και το καλοκαίρι πήρε μέρος στους αγώνες. Κατάφερε να κερδίσει χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ελεύθερο και τα 100 μέτρα πρόσθιο. Μάλιστα στο δεύτερο αγώνισμα κατέρριψε και το πανελλήνιο ρεκόρ, που ήταν και το «διαβατήριο» για τους πανευρωπαϊκούς αγώνες.
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία έστειλε τότε επιστολή στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, με την οποία επανέφερε ότι «ο Αντώνης Τσαπατάκης «έπεσε θύμα μιας άδικης και ρατσιστικής αντιμετώπισης, καθώς και κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία».
«Σε περίπτωση διάκρισης, θα είμαι υπερήφανος για μένα και για τη χώρα μου, και ας με πίκρανε», μου είχε πει λίγο πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για το Ρέικιαβικ. «Ελπίζω να τελειώσει θετικά η υπόθεσή μου, για να συνεχίσω να αγωνίζομαι γι αυτήν…». Και πράγματι, τελείωσε! Μετά από επιστολή που έστειλε στο Μέγαρο Μαξίμου, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας υπέγραψε τροπολογία που του έδινε το δικαίωμα να επιστρέψει στην Ελληνική Αστυνομία.
Τον Αύγουστο του 2017 ορκίστηκε και πάλι στο γραφείο του Αστυνομικού Διευθυντή Χανίων και φόρεσε τη στολή του. Ο ίδιος έγραψε στο facebook: «Μετά από 11 χρόνια φοράω για πρώτη φορά αυτή τη στολή. Κι όμως δεν την πέταξα, ούτε την αποθήκευσα σε κάποια κούτα που θα τοποθετούσα σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι του υπογείου. Αντιθέτως… Την έπλυνα, τη σιδέρωσα και την κρέμασα στην ίδια ντουλάπα με τα καθημερινά μου ρούχα. Και κάθε μέρα που την έβλεπα, θυμόμουν την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου. Να τη φορέσω ξανά ως αστυνομικός… Όσα χρόνια και αν περάσουν. Να τη φορέσω και να δείξω σε αυτούς που πίστεψαν σε εμένα, σε αυτούς που προσποιήθηκαν ότι πίστεψαν σε εμένα, αλλά και σε αυτούς που μάχονται καθημερινά για τα δικαιώματα που έχουν ως πολίτες μιας ευνομούμενης κοινωνίας, ότι τα χτυπήματα της μοίρας οφείλουν συχνά να γίνονται τραγικώς ευπρόσδεκτα και ότι πρέπει να πολεμήσεις για να δικαιωθείς για τις πληγές που σε μάτωσαν και σε γονάτισαν. Φορώντας τη στολή μου λοιπόν τώρα, προαχθείς πλέον ως αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. τις επόμενες μέρες λόγω των Παραολυμπιακών και παγκόσμιων διακρίσεών μου, απέδειξα τόσο σε εμένα όσο και σε όλους θέλω να πιστεύω, ότι ο αγώνας για την πραγμάτωση των ονείρων μας, κερδίζεται μόνο με ένα μέσο που δεν ματώνει ποτέ. Το όνομά του; ΨΥΧΗ..».
Στο μεταξύ ο Αντώνης Τσαπατάκης συνέχιζε την… συλλογή μεταλλίων σε παραολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τώρα συνεχίζει τη προετοιμασία του για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στην Ιαπωνία. Σε συνεργασία με την Έλενα Θωίδου έγραψε ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Το όνειρο», με στόχο να μεταφέρει το δικό του μήνυμα για παιδιά με ιδιαιτερότητες. Παράλληλα, ως αστυνομικός, επισκέπτεται σχολεία για να μοιραστεί την εμπειρία του και να εκπαιδεύσει τα παιδιά σε θέματα οδικής ασφάλειας, ώστε να μην βρεθούν ποτέ στη δική του θέση…
