Αν κάποιος σταθεί στο κεφαλόσκαλο του ισογείου, στο κτίριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για μερόνυχτα ολόκληρα, αν «ξεβαφτιστεί» από κάθε πεποίθηση, εντύπωση ή πιστεύω με το οποίο έχει εμποτιστεί όλα τα χρόνια της ζωής του, και αν εν τέλει τελειοποιήσει την τέχνη της παρατήρησης, αναμφισβήτητα θα μπορέσει να καλύψει κάποιο μέρος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Αν κερδίσει την εμπιστοσύνη ανθρώπων, τιμήσει αυτή την εμπιστοσύνη και κάνει έρευνα, σαφώς και μπορεί να παρακολουθήσει πλείστες ιστορίες εγκλήματος και παραβατικότητας καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι προς την επίλυσή τους.
Η λογοτεχνία, ο παγκόσμιος κινηματογράφος και οι εταιρίες παραγωγής ανά τον κόσμο έχουν βασίσει ουκ ολίγες επιτυχίες τους στα χνάρια αληθινών εγκλημάτων. Στην ειδησεογραφία, πολλές φορές ανοίγεται η βεντάλια της ψυχολογίας του δράστη. Αποκωδικοποιείται η ψυχολογία των θυμάτων. Σαφώς και ουδόλως αδικαιολόγητα, άλλωστε γι’ αυτό είναι ο Νόμος. Γι’ αυτό είναι τα συνταγματικά δικαιώματα υπέρ της ζωής, της ασφάλειας και της περιουσίας των ανθρώπων. Όλων των ανθρώπων. Οι φορές, που μπαίνει σε ανάλυση, σκέψη ή έστω μνεία το προφίλ, η συμπεριφορά ή η ιδιοσυγκρασία ενός λειτουργού του Νόμου, ενός αστυνομικού, με όσα γαλόνια ακολουθούν το ονοματεπώνυμό του είναι λίγες κι ακόμη λιγότερες όσο είναι εν ζωή. Στη σφαίρα του αυτονόητου και του προκαθορισμένου, σε μονάδες και τμήματα της ΕΛ.ΑΣ. που δουλεύουν ασταμάτητα και συνήθως έχουν ανέβει τη σκάλα ανέλιξης από κάτω προς τα πάνω με διάκριση στο έργο και σε αυτό το χιλιοειπωμένο «ήθος» τα πράγματα είναι ζόρικα. Είναι απαιτητικά. Είναι η κυριολεξία του «θέματα ζωής ή θανάτου»… Και κάποια θέματα είναι πιο κοντά στο σύνορο του θανάτου παρά της ζωής.
Κάθε βράδυ που στο δικό μας σπίτι κλείνουν τα φώτα με ασφάλεια και οι πόρτες μένουν απαραβίαστες, σαν σε video game, ένα παράλληλο δίκτυο συνυφαίνει το αιώνιο κυνήγι του κακού από το καλό. Και ενώ σε κάθε άλλο πεδίο, όσο πιο καλά και σπουδαία έργα παράγεις, μια ολόκληρη κοινωνία διψά να τα μάθει και να δώσει ένα όνομα δίπλα στο δημιουργό του καλού, στα υψηλά κλιμάκια της ΕΛ.ΑΣ., η ανωνυμία, η διατήρηση του απορρήτου, ή η ταπεινότητα, είναι το ίδιο αυτονόητη με τον κίνδυνο και την αυτοθυσία. Αστυνομικοί με πολύ εσωτερικό ζεν που πάει πάνω από τις εκπαιδεύσεις και τροφοδοτεί μια ψυχραιμία, όταν μπαίνουν στο μετρό ή στην είσοδο ενός καταστήματος. Δεν είναι πολλές οι δουλειές που πρέπει να είσαι και μέρος της κοινωνίας, της οικογένειάς σου αλλά και να μην είσαι, για να μπορείς να βλέπεις όσα δεν επιτρέπουν οι απόλυτα ανθρώπινες υποκειμενικές αναγνώσεις.
Η προσωπική δυσκολία για κάθε ένα δημοσιογραφικό θέμα, που αφορά σε ειδικές Μονάδες της Ελληνικής Αστυνομίας είναι να υπονοηθούν με σεβασμό όλα αυτά τα off the record. Και κυρίως το σκιαγραφηθεί μια γωνία στην προσωπικότητα ενός Διοικητή όπως την φώτισε η μη λεκτική του επικοινωνία, αλλά η αίσθηση των ιστοριών που μοιράζεται, τα σημάδια από τη δουλειά αυτή, το βλέμμα των συναδέλφων του και μια σταθερά παρούσα ανθρωπιά, που φαίνεται ανεπιτήδευτη στα μικρά αν και σπουδαία.
Ενώ η αποτύπωση μιας συνέντευξης προοικονομεί τις αλήθειες, κάποιες φορές οι πιο ηχηρές από κείνες που μοιράζονται δείχνουν ολόκληρες μόνο αν περαστούν στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Είναι μέρος του Υποσυνειδήτου άλλωστε του ανθρώπινου εγκεφάλου, να βάζει φίλτρα και να παραμετροποιεί την πραγματικότητα και μόνο στη σφαίρα του φανταστικού να δέχεται πως συμβαίνουν κι αυτά… καλά και κακά, πολύ κακά και ειδεχθή.
Ο Διοικητής της Δίωξης Εκβιαστών πολύ δύσκολα φαίνεται κάπου. Όχι λόγω του φυσικού του εκτοπίσματος, ούτε λόγω της διανοητικής του δεινότητας. Αντιθέτως και μάλιστα δις. Κι αν δεν είναι ένα από τα δυο που θα τον κεντράρουν σε μια σειρά από διακρίσεις, η εμπειρία και η φήμη του ως έναν άνθρωπο άριστα εκπαιδευμένο, έμπειρο και με ιδιοφυή – συνδυαστική σκέψη, σίγουρα πολλές ιστορίες που αφηγούνται εμμέσως και σαφώς την ευαισθητοποίηση και την ανθρωπιά του, σκιαγραφούν έναν άνθρωπο, που πιάνει με το άνοιγμα των χεριών του τα δύο άκρα. Τη σκληράδα που χτυπά στα ίσα το έγκλημα και το αμέριστο σεβασμό προς τη ζωή και το δίκαιο.
Δε μιλάει συχνά. Και όταν μιλά τα πιο απαιτητικά της αφήγησης πάνε πάνω, και πίσω από τις λέξεις. Αλλά ο ίδιος ξέρει να υφαίνει το ανάστημα και την πίστη του στον άνθρωπο και την ελευθερία του να ζει ασφαλής ξεκινώντας από το να είναι παρών, ως μια ηγετική και ταπεινή μαζί υπόσταση επαγγελματία και λειτουργού. Δεν είναι ατρόμητος αλλά έχει πετύχει να αποκωδικοποιεί τον ανθρώπινο φόβο σε πληροφορία. Είναι σταθερά υπέρμαχος του καλού.
Αν τελικά, κάθε μέρα με το έγκλημα γύρω σου, την απόκλιση από την κανονικότητα και την δοκιμασία των δικών σου φυσικών αντοχών, εξακολουθείς να βλέπεις το καλό, ανήκεις στην παρέα των φανατικά αισιόδοξων, που αλλάζουν τον κόσμο.
Την ίδια ώρα στα μάτια του Νικόλαου Νταβαρίνου, του Διοικητή της Δίωξης Εκβιαστών, για μερικά δεύτερα, παίζεται μια ταινία, αναβιώνει ο κάθε φάκελος, αναπαράγεται η κάθε λεκτική ή συμπεριφορική απειλή που δένει την πλέξη σύνθετων εκβιασμών, με πολλά εμπλεκόμενα πρόσωπα, κυκλώματα, προστασίες, δολοφονίες και πολλή σιωπή εμποτισμένη σε τρόμο, τη λύση της οποίας προϋποθέτει μια υπόθεση για να διαλευκανθεί και να βγει στο φως ό,τι βυθίζει στο σκοτάδι θύματα, θύτες και υπόπτους. Ενώ εμείς ζούμε τη ζωή μας, ασφαλείς στη βεράντα του σπιτιού μας, αυτά συμβαίνουν κάπου, που δεν υποπτευόμαστε καν. Ή και όχι…
«Ξέρεις…», εξηγεί ο κ. Διοικητής, «το σημαντικότερο στοιχείο με το Εκβιαστών που την χαρακτηρίζει ως ειδική υπηρεσία είναι ότι οι δράστες σε κάθε υπόθεση εκβίασης επειδή έχουν πολυσχιδή δράση διαπράττουν: συν συμβόλαια, συν εκρήξεις, συν σωματικές βλάβες, συν ναρκωτικά, συν διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς συν συν και μόνο λέγοντας πάει».
«…Οι μπράβοι έχουν την κύρια απασχόληση της “προστασίας” στα μαγαζιά αλλά κάνουν και όλα τα άλλα κακουργήματα: συμβόλαια θανάτου, τις μεγαλύτερες απαγωγές, ληστείες, διακίνηση ναρκωτικών, γυναικών, όπλων κι εκρηκτικών, λαθρεμπόριο τσιγάρων και καυσίμων, τοκογλυφίες, διακίνηση προσφύγων, είναι πίσω από πυροβολισμούς-εκρήξεις-εμπρησμούς, πίσω από “στημένα” παιχνίδια στο ποδόσφαιρο, πρόκληση σωματικών βλαβών, επενδύσεις και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, έλεγχο των φυλακών, του τζόγου και της πορνείας, κτλ… Όπου δύναται να βγάλουν λεφτά το διαπράττουν με ευκολία.
Έχουμε και τις υποθέσεις λεπτού χειρισμού και δεν είναι χάριν διατύπωσης η δυσκολία. Πρόκειται για υποθέσεις Εκρήξεων σε βάρος Θεσμικών Λειτουργών και Κρατικών Υπαλλήλων, με σκοπό τον εκφοβισμό τους κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Δηλαδή, Δικαστές, Εισαγγελείς, Σωφρονιστικοί, Αστυνομικοί κτλ., καθώς και, υποθέσεις διαφθοράς, σοβαρών Απειλών σε μάρτυρες-παθόντες, οι οποίοι έχουν καταθέσει στο πλαίσιο δικογραφιών, εκβιάσεις με δράστες δημοσιογράφους, θεσμικούς λειτουργούς κτλ.. Η λίστα γίνεται μόνο μεγαλύτερη. Και φυσικά δεν γίνονται μόνο Αθήνα αυτά. Σε όλη την Ελλάδα πρέπει να καταστέλλεται το έγκλημα και να υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένα κλιμάκια.
Σήμερα, το Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών, σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διάρθρωσης και λειτουργίας είναι αρμόδιο για τις Εκβιάσεις, διατηρώντας την αρχική του βασική αρμοδιότητα, δηλαδή “προστασίες” και “εκβιάσεις οχημάτων” αλλά και, την ανάθεση Εκβιάσεων, που χρήζει εξειδικευμένης έρευνας».
Η… Μεγάλη των Μπράβων Σχολή δείχνει να είναι η κοιτίδα των εγκληματιών, όχι μόνο διότι συνδέεται σαν το χταπόδι με κάθε μορφής παρανομία, αλλά κυρίως διότι η δράση και η εγκληματική τους πείρα σφυρηλατείται ανάμεσα στην αναρρίχηση στην κλίμακα των κακοποιών και τις συνεκδοχές υποσχέσεις παράνομου νεποτισμού, στις επαφές που το δίκτυο της Νύχτας και των Μπράβων στήνει σε αχανή έκταση εγκληματικών πράξεων και φυσικά στο άφθονο βρώμικο χρήμα.
Η εξιχνίαση των υποθέσεων, παίρνει μήνες, συχνά ξεκινά από μια εγκληματική πράξη και σαν τη βεντάλια ανοίγουν συνδεόμενες υποθέσεις και οι υποθέσεις οδηγούν σε ονόματα. Στο Τμήμα Εκβιαστών οι τεχνικές εξιχνίασης μιας Υπόθεσης είναι σε πολυδύναμη λογική σύνθετες. Μοιάζει με έναν πύργο Jenga, φτιαγμένο από επιμέρους εγκλήματα. Προϋποτίθεται ένας ανθρωπίνως αδύνατος συγκερασμός ταλέντων για το νευρικό σύστημα. Απόλυτη εγρήγορση και ευφυΐα μαζί με Ιώβεια υπομονή κι ενόραση για να παρατηρείς συμπεριφορές, να αντιστοιχείς σε πρόσωπα, να προφυλάξεις αθώους και την κατάλληλη στιγμή με κίνηση βιρτουόζου να τραβήξεις το τουβλάκι, που θα κάνει όλον τον πύργο των εγκληματιών να καταρρεύσει με μια κίνηση.
«Πέραν των παραδοσιακών-διαχρονικών τακτικών δράσης, όπως είναι η εξειδίκευση στην ανάκριση, οι φυσικές επιτηρήσεις, ειδικών τρόπων γραψίματος καταθέσεων, εφαρμόζονται κι ειδικές προβλεπόμενες ανακριτικές πράξεις, όπως άρση απορρήτου επικοινωνιών, καταθέσεων, προσωπικών δεδομένων, καταγραφής κινήσεων, αστυνομικής διείσδυσης σε κυκλώματα (under cover) ανίχνευσης του ψηφιακού τους στίγματος, εφαρμογή του προγράμματος προστασίας μαρτύρων, συνεργασία με Διεθνείς Υπηρεσίες κτλ.
Την πόρτα μας εδώ την περνούν άνθρωποι με πόνο. Κάθε υπόθεση είναι σημαντική και καμία δεν είναι ίδια με κάποια άλλη. Όσο υπάρχει ανθρώπινος παράγοντας, υπάρχει διαφορετικότητα.
Η λέξη εκβιασμός, είναι ελληνική με τη βία μέσα στην ετυμολογία της. Όμως, η βία έχει πολλές μορφές και πρόσωπα. Εκβίαση, είναι ο εξαναγκασμός με βία ή απειλή, σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, που έχει ως αποτέλεσμα περιουσιακή ζημιά του εξαναγκαζόμενου ή άλλου και γίνεται με σκοπό να αποκτήσει ο δράστης ή άλλος παράνομος περιουσιακό όφελος.
Οι πιο γνωστές υποθέσεις είναι εκείνες που αφορούν σε μπραβιλίκια κι έχει πολύ ενδιαφέρον να σκιαγραφηθεί το προφίλ ενός μπράβου ή του αρχηγού ενός τέτοιου κυκλώματος, γιατί στον κόσμο έχει επικρατήσει η εικόνα ενός φουσκωτού και τέλος. Αυτό έχει μια βάση. Πολλές φορές η δεξαμενή για νέα μέλη μπορεί να είναι το γυμναστήριο, αλλά ογκώδες σώμα δε σημαίνει ούτε διευρυμένη ευφυΐα ούτε καν σωματική δύναμη και αντανακλαστικά, απαραίτητα.
Βέβαια η αδυναμία πολλές φορές κάνει ότι δεν καταφέρνει η δύναμη και στα μπραβιλίκια χρειάζονται όλες οι προσωπικότητες… από ανόητους, ανασφαλείς, φοβιτσιάρηδες που κρύβονται πίσω από το ότι μαζεύονται πολλοί για να φαίνονται δυνατοί, μέχρι αιμοσταγείς ψυχρούς δολοφόνους.
Ακολουθούν τα ήθη της εποχής, ασκούν σωματική και ψυχολογική βία και είναι έτοιμοι για κάθε έγκλημα, απαριθμώ απλώς κάποια: Εκβιαστικές εισπράξεις χρημάτων από οφειλές μεταξύ προσώπων, μεσολάβηση για την επιστροφή κλαπέντων και είσπραξη μεσιτείας, προμήθεια-κατοχή και εμπορία όπλων, πυρομαχικών και Ναρκωτικών. Εμφάνιση και παρουσία σε μουσικές συναυλίες με σκοπό να προκαλέσουν φόβο, μισθοφόροι σε γήπεδα για πρόκληση επεισοδίων μέχρι αναζήτηση γνησίων πιστοποιητικών με εικονικές νοσηλείες προκειμένου να επιτύχουν αναβολή εκδίκασης υποθέσεων σε δικαστήρια και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς. Είναι εθισμένοι στο εύκολο χρήμα και τη χλιδάτη ζωή, γίνονται επιδειξιομανείς με αυτό. Πάντα πίσω όμως στον ψυχισμό τους υπάρχει μια ψυχική διαταραχή. Ξέρουν πως κάποτε θα πιαστούν. Ξέρουν πως κινδυνεύουν και οι ίδιοι, κι όμως κάτι θεωρούν πως τους προσδίδει αξία, πως έχει νόημα όλο αυτό.
Υπήρχε κάποτε ένας τέτοιος κακοποιός, γόνος εύρωστης οικογένειας, ένιωθε ασήμαντος και αυτή την ανάγκη του ικανοποίησε ο αρχηγός της συμμορίας που το διέκρινε αυτό και εκεί βάσισε όλη τη μύησή του στο έγκλημα.
Υπάρχουν βαθμίδες στη νύχτα, πολύ ισχυροί κανόνες. Το άξιο παρατήρησης είναι πως σέβονται τους άγραφους νόμους της παρανομίας κι όχι της κοινωνίας. Η εκπαίδευση για την ανέλιξή τους προϋποθέτει πειθαρχία, φιλοδοξία στην καταστροφική της εκδοχή κι υπομονή.
Γίνονται δοκιμασίες στα νέα μέλη, ανάθεση ξυλοδαρμών, τοποθέτησης βομβών, πυροβολισμών για εκφοβισμό και πυροβολισμών για τραυματισμό και ανάλογα με τα προσόντα τους μέχρι δολοφονίες. Ανάλογα τις επιδόσεις θα ανέβουν. Γι’ αυτά δε μιλά ανοιχτά κανείς. Η ομερτά ή αίμα.
Οι αρχηγοί χαίρουν του σεβασμού της ομάδας, αλλά υπάρχουν και αντιπαλότητες μεταξύ ομάδων. Ο Κόπολα ίσως έχει εν τέλει μικρή φαντασία σε σχέση με την πραγματικότητα. Έχουν εξαιρετικό δίκτυο διασυνδέσεων, συνεργάζονται και με κακοποιούς και με εκπροσώπους της κοινωνίας μας, από λειτουργούς μέχρι στελέχη εταιριών. Συμμετέχουν σε επιχειρήσεις ως αφανείς εταίροι, κάνουν ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μέσα από νομιμοφανείς επιχειρήσεις, έχουν “μπροστινούς” στις περιουσίες και στις επιχειρήσεις και δεν φαίνονται πουθενά.
Οι δολοφονίες μεταξύ τους είχαν και έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την επικράτηση τους ενός αντί του άλλου, να καθιερωθούν σε περιοχές και δύναμη. Όμως πολλές δολοφονίες δεν αποκλείεται να γίνονται και για απλούς λόγους, μη λογικούς, όπως η “μπριζα”, δηλαδή λόγια, συκοφαντίες και τρέχει ο ένας να προλάβει τον άλλον πρώτος για να το δολοφονήσει.
Οι Μπράβοι που σκοτώνουν κατόπιν παραγγελίας στην αργκό λέγονται πιστόλια. Βέβαια για μας εδώ στη Δίωξη η ζωή κι ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα. Αν μπορέσουμε να αποτρέψουμε το να χυθεί αίμα θα το κάνουμε κι ας είναι κι αυτό ενός κακοποιού. Αυτοί δρουν στο σκοτάδι αλλά εμείς στο Φως. Έχουν έρθει και μπράβοι να μας ζητήσουν τη νόμιμη βοήθεια και αυτό το αναλαμβάνουμε με πίστη πως τελικά ο νόμος και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ανώτερα του κακοποιού. Με πολλή συγκίνηση έχουμε αποτρέψει δολοφονίες κι ας είναι στατιστικά ελάχιστοι αυτοί που βγήκαν από το δρόμο αυτό. Όποιος έχει συμβόλαιο θανάτου ξέρει πως αυτό είναι εν ισχύ μέχρι να πάψει να είναι εν ισχύ η ζωή η ίδια».
Ο Νικόλαος Νταβαρίνος, από τη θέση της Διεύθυνσης θα μπορούσε να γράψει εκατοντάδες βιβλία και πάλι να μην έχει ίσως πει όσα έχει να πει. Αλλά έχει εκπαιδευτεί να ξέρει τι λέγεται. Να μπορεί να μοιράζεται μόνο εκείνα που μπορούν να έχουν μια λεπτομέρεια, έστω, που θα κάνει τη διαφορά προς το καλύτερο, που θα φέρει έναν κακοποιό στην αλλαγή. Που θα προλάβει μια ζωή. Από την πλευρά του Νόμου, έχεις πολλές σκοτούρες παραπάνω. Όχι λόγω δουλειάς. Λόγω ανθρωπιάς. Οι κακοποιοί έχουν συχνά παιδιά, ανήλικα. Που πάνε μαζί σχολείο με άλλα παιδιά. Που δεν τα σκέφτονται οι δικοί τους και πρέπει να τα σκεφτεί ο Νόμος. Γιατί έτσι φτιάχτηκε ο Νόμος, για να είναι με τους ανθρώπους του πάνω από όλα. Όσο δεν είναι απλά υποθέσεις κι είναι άνθρωποι, με ονόματα και ζωή, δε μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά. Κι ας πνίγει πολλούς το δίκιο, κι εσένα τον ίδιο ενίοτε, πρώτα αποδίδεται κι έπειτα παύει να πνίγει. Αυτή είναι η σειρά. Οι απειλές, οι εκβιασμοί και οι προειδοποιήσεις άλλωστε κάποιες –όχι λίγες φορές- φτάνουν στη δική τους πόρτα. Και υποθέσεις που έχουν κλείσει τελικά στην ψυχή ενός ανθρώπου που έχει χάσει μέρες και νύχτες ψάχνοντας μένουν ανοιχτές, ως σημάδι.
Άλλες φορές είναι η μαγεία της διανοητικής επάρκειας που κολλά χαμένα κομμάτια του παζλ, ή η δικαίωση από αναρίθμητες επιστολές ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών από κείνους που σώθηκαν. Η ζωή όχι μόνο δεν είναι ταινία, δεν έχει καν πρόβα και πάντα εκπλήσσει αναπάντεχα.
Οι επιτυχίες του ίδιου του Νικολάου Νταβαρίνου και καθενός ξεχωριστά από τους συνεργάτες του στο τμήμα Δίωξης Εκβιαστών είναι πολλές. Όλοι οι αστυνομικοί εκεί είναι μια ΟΜΑΔΑ μεταξύ τους. Έχουν συλληφθεί πολλές φορές όλες οι μεγάλες ομάδες της Αττικής, με όλα τα παρακλάδια τους και πολλές της επαρχίας. Υποθέσεις σταθμοί στην ΕΛ.ΑΣ. με πλήθος κατηγορουμένους με 4 ομάδες Μπράβων στην Αττική και τρεις ομάδες σε τρεις Νομούς της Επαρχίας με εξακριβωμένα 500 καταστήματα που πουλούσαν προστασία. Ακολούθησαν υποθέσεις με εκβιάσεις σε εκατοντάδες καταστήματα, εκρήξεις-εμπρησμοί-πυροβολισμοί σε καταστήματα κτλ.
«Εξιχνιάσαμε συμπλοκή αστυνομικών με κακοποιούς όπου δράστης έκανε ληστεία 1.500.000 ευρώ στο Ελ. Βενιζέλος. Απαγωγή Αφγανού 19 ετών, που τον απήγαγαν και κακοποιούσαν ομοεθνείς του και μας κάλεσε στο Αφγανιστάν με email για φιλοξενία. Εξιχνιάσαμε απαγωγή 11χρονου, τον οποίον άρπαξαν όπως πήγαινε σχολείο αλλά τους έφυγε μέσα από το αμάξι, που το στάθμευσαν για να πάρουν τηλέφωνο τους γονείς του. Το παιδί ήταν μεγαλόσωμο και δεν τον έπιασαν τα υπνωτικά χάπια που το πότισαν. Ζήτησαν 1.000.000 ευρώ λύτρα… δεν δόθηκαν λύτρα αλλά τους πιάσαμε αργότερα. Εξιχνιάσαμε συμβόλαιο, που δόθηκε να γίνει με πιστόλι αλλά επειδή ο υποψήφιος δολοφόνος έκανε πίσω… το συμβόλαιο, έγινε τελικά με παγιδευμένο δέμα χειροβομβίδας και τη γλίτωσε το θύμα από θαύμα. Ψάχναμε κάτι άλλο και βρήκαμε δολοφονηθέντες- 2 κρυμμένα πτώματα. Έχουμε κάνει αποτροπή δολοφονιών-συμβολαίων -πάντα στο πλαίσιο της νομιμότητας, με τις οδηγίες του Εισαγγελέα. Το δόγμα μας είναι να μην πεθαίνει ουδείς άνθρωπος. Είναι τόσες οι υποθέσεις, δεσμεύομαι να πω μόνο αυτά τα λίγα».
Λόγω απορρήτου πολλά δε λέγονται. Τα πιο πολλά δε, ούτε καν υπονοούνται. Ο ίδιος άλλωστε πάντα είναι λευκό χαρτί. Ευθύς και καθαρός για να τιμά διπλά με το λόγο του και το έργο του, όσους από μας απολαμβάνουμε τη ζωή σε μια ελεύθερη κι ευνομούμενη κοινωνία. Υπάρχουν κι αυτές οι απόλυτες διαφάνειες και καθώς τα πιο σπουδαία αγαθά δεν είναι αυτονόητα, μα κατακτήσεις, αυτούς τους επαγγελματίες, με κίνδυνο τη ζωή τους και την οικογένεια τους, την προσφορά στην υπηρεσία αρκεί να τους κοιτάμε έστω και με άρρητη την ευγνωμοσύνη, αλλά παρούσα στα μάτια μας.
